W dolegliwościach dolnych dróg oddechowych, m.in. w zapaleniu oskrzeli, miód używany jest ze względu na jego właściwości wykrztuśne. Stwierdzono, że możliwości miodu do upłynniania i wydalania na zewnątrz wydzieliny oskrzelowej zwielokrotnia się przy dodaniu do naparów. Można je zrobić z następujących surowców zielarskich: korzeni omanu wielkiego, prawoślazu i lukrecji, liści babki zwyczajnej, szałwii i podbiału, ziela miodunki, tysiącznika, bylicy pospolitej, lebiodki i tymianku oraz kwiatu koniczyny czerwonej.
Przytoczone zioła można używać oddzielnie lub jako mieszanki. Poza tym spożywa się miód rozpuszczony w wodzie, ciepłym mleku, sokach z owoców i warzyw oraz w połączeniu z syropem z cebuli i wyciągiem z propolisu. Obecnie w zapaleniach gardła wykonuje się płukanie 5% roztworem miodu ogrzanym do temperatury 37 do 43º C. Czynność tą wykonuje się 3 do 4 razy dziennie. Celem zabiegu jest nawilżenie błon śluzowych, zwiększenie ukrwienia i stymulacja czynności gruczołów wydzielniczych. Można również w tym przypadku użyć również zwykłych rozpylaczy.
Podczas leczenia ostrego i przewlekłego zapalenia oskrzeli równocześnie z zabiegami doustnymi wykonuje się inhalacje oraz jonoforezę z użyciem miodu. Miód od dawna używa się w leczeniu zapalenia płuc. Kuracja z użyciem miodu ma w tym przypadku zwykle charakter pomocniczy podstawowego leczenia. Niezwykle wartościowe w tych dolegliwościach są napary z surowców zielarskich o działaniu wykrztuśnym i napotnym z dodatkiem miodu.
Podobnie jak w innych dolegliwościach dróg oddechowych, w zapaleniu płuc używa się także miód z dodatkiem soków owocowych i warzywnych, jak również propolisu. Podczas leczenia następuje ustąpienie kaszlu. Następuje poprawa obrazu krwi, jak również przyrost masy ciała i poprawienie ogólnego samopoczucia chorego. Do leczenia chorób dolnych dróg oddechowych służą przede wszystkim następujące miody odmianowe: lipowy, koniczynowy, lawendowy, tymiankowy, szałwiowy, macierzankowy i ze spadzi z drzew iglastych.
Pomocniczo w dolegliwościach dolnych dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc) używany jest ziołomiód sosnowy i świerkowy. Pomocne jest również używanie miodu w gruźlicy płuc. Nieswoistą rolę miodu w tej chorobie wyjaśnić można jego działaniem ogólnie wzmacniającym i zwiększającym odporność organizmu na infekcje. Miód łączy się najczęściej z sokami z rzodkwi, chrzanu, aloesu, a także z innymi produktami o działaniu wzmacniającym i wykrztuśnym, takimi jak czerwone wino, zmielone orzechy włoskie, kakao.
Wartościowe właściwości wspomagające leczenie gruźlicy posiadają miody spadziowe. Chorym na gruźlicę poleca się również picie naparów z surowców zielarskich o działaniu wykrztuśnym, a mianowicie: liścia podbiału, korzenia omanu i kwiatu białej pokrzywy z dodatkiem miodu. Zastosowanie miodu w kuracji wspomagającej leczenie gruźlicy płuc pozwala na złagodzenie kaszlu, poprawę obrazu krwi, zwiększenie łaknienia oraz poprawę ogólnego samopoczucia chorego.
Pozytywne działanie miodu w kaszlu polega na zwiększeniu sekrecji gruczołów oraz upłynnieniu wydzieliny oskrzelowej. Doprowadza to w rezultacie do wydalenia wydzieliny z dróg oddechowych. Spożywanie miodu jest cenne, głównie u dzieci, ponieważ pozwala na ustąpienie nawet niezwykle uporczywego kaszlu. Wyjątkowo korzystne jest dodawanie do miodu naparów z surowców zielarskich zmniejszających podrażnienia i rozrzedzających śluz. Należą do nich: liść szałwii, liść podbiału, liść i korzeń prawoślazu, ziele tymianku, ziele lebiodki, owoc kopru włoskiego i kwiat lipy.
Miód można również spożywać po rozpuszczeniu w wodzie, mleku, sokach owocowych i warzywnych lub w odwarze z cebuli. Działanie wykrztuśne wykazują również miody odmianowe: lipowy, koniczynowy, tymiankowy, nostrzykowy i ze spadzi z drzew iglastych. Najczęściej w schorzeniach układu oddechowego miód stosuje się doustnie w ilości 4 do 6 łyżek stołowych dziennie tj. 80 do 120 g, w 3 dawkach.
U dzieci stosuje się odpowiednio mniejsze ilości, przeważnie 3 do 6 łyżeczek od herbaty na dobę tj. 25 do 50 g. Zwykle miód stosuje się po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie, mleku lub herbacie z cytryną, w proporcji 1 do 2 łyżki stołowe miodu na szklankę płynu, na godzinę przed posiłkiem. Opisaną kurację stosuje się przez 1 do 2 miesięcy i powtarza po upływie miesiąca, 2 do 3 razy w ciągu roku.
Ziołomiody przyjmuje się trzy razy w ciągu dnia po rozpuszczeniu w wodzie lub mleku w ilości 25 do 50 g na dobę, czasami 60 g na dobę, co odpowiada w przybliżeniu 2 do 3 łyżek stołowych.
Źródło: Leczenie miodem – Bogdan Kędzia, Elżbieta Hołderna-Kędzia
Polski Związek Pszczelarski, Warszawa 1998 r.
Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:
- medycyna naturalna zapalenie płuc
- miod w chorobach drog oddechowych
- zioła pomocne w gruźlicy
