Medycyna Naturalna – Leczenie holistyczne

Leczenie miodem dzieci

Miód jest bardzo wartościowym produktem w leczeniu zapalenia jelita cienkiego, szczególnie u dzieci. W tym schorzeniu wyjątkowo efektywnie działa on po rozpuszczeniu w soku jabłkowym lub w naparach z ziół: ziele krwawnika, liść pokrzywy, kwiat nagietka i ziele tysiącznika. W nieżytach jelit u małych dzieci podaje się mocną herbatę z łyżeczką miodu i karmienie 2 razy dziennie utartym jabłkiem.

Trzeba w tym miejscu nadmienić o publikacjach w fachowych czasopismach zachodnich o możliwości zatruć niemowląt, nawet śmiertelnych, toksyną tężcową znajdującą się w miodzie. Toksyna ta produkowana była przez przetrwalniki bakterii beztlenowych Clostridium tetani będących w miodzie. Badania własne nie potwierdziły tych informacji, wykryto jednak obecność w miodzie wielu przetrwalników bakterii beztlenowych, w tym chorobotwórczych dla naszego organizmu. Stąd nie należy stosować miodu u niemowląt, które nie posiadają jeszcze w pełni wykształconego układu odpornościowego i drobnoustroje beztlenowe mogą wywołać u nich biegunki. Dzieci starsze i dorośli nie są podatni na tego rodzaju niebezpieczeństwa.

Leczenie schorzeń wątroby i dróg żółciowych

W dolegliwościach wątroby i dróg żółciowych miód używa się oddzielnie lub razem z podstawową terapią. Zwykle stosuje się go w ilości 1-2 łyżek stołowych trzy razy dziennie tj. ok. 60-120 gramów, na jedną godzinę przed posiłkiem, po rozpuszczeniu w połowie szklanki ciepłej wody, soku jabłkowego lub naparu z ziół. Dzieciom podaje się miód trzy razy dziennie po łyżeczce od herbaty, maksymalnie 30 g dziennie. Czas kuracji trwa 2 – 3 miesiące, a po 1 – 2 miesięcznej przerwie leczenie można kontynuować.

W niektórych dolegliwościach wątroby i dróg żółciowych miód połączony w równych częściach z sokiem z cytryny i olejem z oliwek podaje się trzy razy dziennie po łyżce stołowej przed posiłkiem. Po przyjęciu preparatu zalecane jest położenie się na prawym boku na 25 – 30 minut. W leczeniu kamicy żółciowej jako czynnik wspomagający działa napar z ziela biedrzeńca i owoców dzikiej róży z łyżeczką miodu, stosowany 2 – 3 razy dziennie. Do przygotowania naparu używa się po łyżce stołowej wymienionych ziół. Dobry wpływ na przebieg kuracji chorób wątroby i dróg żółciowych mają w szczególności miody: miętowy, słonecznikowy i mniszkowy, jak również rzepakowy, malinowy i wielokwiatowy.

Leczenie dolegliwości żołądkowo – jelitowych

Zadowalające rezultaty leczenia miodem uzyskano w przypadku zakażeń przewodu pokarmowego u niemowląt i małych dzieci, jak również w ostrym zapaleniu żołądkowo – jelitowym u dzieci w wieku szkolnym. Przyjmowanie miodu efektowne było zarówno w infekcjach spowodowanych przez bakterie (Salmonella, Shigella, enterotoksyczne pałeczki Escherichia coli, Klebsiella), jak i wirusy (rotawirusy typu ludzkiego i adenowirusy). W obu przypadkach miód podawano doustnie w stężeniu 2% w płynie elektrolitowym. Dzięki leczeniu miodem uzyskano wyraźne skrócenie czasu trwania biegunek w porównaniu z tradycyjnym sposobem leczenia tego schorzenia, polegającym na łącznym stosowaniu glukozy i elektrolitów we wlewie dożylnym i podawaniu antybiotyków.

Do leczenia schorzeń żołądkowo – jelitowych nadają się następujące miody odmianowe: akacjowy, nostrzykowy, mniszkowy, macierzankowy i tymiankowy. Wyjątkowy wpływ w stanach skurczowych żołądka i jelit mają miody: lawendowy, słonecznikowy, tymiankowy, miętowy oraz melisowy. W niesprawnościach łaknienia celowe jest używanie miodu miętowego, w zaparciach – miodów spadziowych i z drzew owocowych, zaś w biegunkach – miodu koniczynowego.

Wielu fachowców zwraca uwagę na znaczenie miodowych komponentów w schorzeniach przewodu pokarmowego. Cennym środkiem pomocniczym w zapaleniu żołądka, szczególnie na tle nerwowym, są ziołomiody: świerkowy, rumiankowy i pokrzywowy. Pomocniczo przy wrzodach żołądka i wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego używany jest ziołomiód rumiankowy. Wykazuje on cenne działanie lecznicze również w nieżycie jelit u dzieci i dorosłych, wzdęciach oraz bolesnych kolkach jelitowych u niemowląt.

Regularne stosowanie ziołomiodów, szczególnie rumiankowego, reguluje czynność wątroby, przyspiesza proces jej wyleczenia, szczególnie u chorych z wirusowym zapaleniem wątroby, jak również w stanach zapalnych wątroby spowodowanych długotrwałym stosowaniem leków.

Leczenie innych chorób wewnętrznych

Miód stosowany jest również pomocniczo w schorzeniach układu moczowego, takich jak ostre i przewlekłe zapalenie nerek, zapalenie pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych, przewlekłe owrzodzenie pęcherza moczowego, kamica nerkowa i pęcherza moczowego, jak również nie trzymanie moczu u osób w starszym wieku. Stosowanie miodu prowadzi w wielu przypadkach do widocznej poprawy stanu zdrowia. Miód przyjmowany w miejsce glukozy umożliwia również usuwanie obrzęków wywołanych niesprawnością nerek.

W dolegliwościach układu moczowego miód stosuje się trzy razy dziennie na 45 – 60 minut przed posiłkiem po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie, przy czym dawka dzienna wynosi od 50 do 80 gramów, czasem 120 gramów. Zaleca się dodawanie miodu do naparów z następujących ziół: kwiatu podbiału, liści borówki brusznicy, owoców dzikiej róży oraz kwiatu wrzosu. Szklankę naparu przygotowuje się najczęściej z jednej łyżki stołowej surowca.

Miód przeciwdziała tworzeniu się piasku i kamieni w nerkach i pęcherzu moczowym. W dolegliwościach tych dobrze jest przyjmować miodu w naparze z ziela biedrzeńca i owocu dzikiej róży w ilości 2 – 3 szklanek ciepłego płynu dziennie. Niektórzy znawcy leczenia miodem polecają w kamicy nerkowej mieszaninę oleju z oliwek, soku cytrynowego i miodu. W chorobach nerek, dróg moczowych i gruczołu krokowego poleca się stosowanie następujących miodów odmianowych: wrzosowego, akacjowego i lipowego.

W zapaleniach układu moczowego i kamicy moczowej korzystne jest również stosowanie ziołomiodu pokrzywowego i rumiankowego. Wartościowe działanie wykazuje miód ziołowy Betulamel otrzymywany z soku brzozowego. Łączy on w sobie moczopędne i odtruwające działanie miodu i komponentów roślinnych, przez co może być używany w zapaleniu nerek, kamicy moczowej i zaburzeniach przemiany materii. Do łagodnych środków moczopędnych zalicza się również miód wzbogacony o 1% koncentrat z pokrzywy.

Miód stosuje się u chorych na cukrzycę. Zwykle przyjmuje się go zamiast cukru w ilości 25 – 30 g dziennie. W każdym przypadku stosowanie miodu trzeba skonsultować z lekarzem. Najbardziej stosowne dla cukrzyków są miody z dużą zawartością fruktozy, takie jak akacjowy, gryczany, lipowy, koniczynowy i malinowy. Działanie wspomagające w cukrzycy wykazuje również ziołomiód pokrzywowy oraz miód z dodatkiem 1% koncentratu z pokrzywy.

Trzeba zaznaczyć, że miód jest doskonałym środkiem zapobiegawczym i leczniczym w niedokrwistości wywołanej niedoborem żelaza. Miód podwyższa poziom hemoglobiny we krwi na skutek tego, że zawarte w nim żelazo, pomimo nieznacznej zawartości (1 mg w 100 g miodu) jest przez organizm ludzki dobrze przyswajalne. Dla porównania można przytoczyć, że żelazo z miodu jest przyswajalne w 60%, zaś z produktów spożywczych tylko w granicach 10 – 25%.

Należy również wspomnieć o miodzie z dodatkiem 1% koncentratu z pokrzywy jako środku remineralizującym, uzupełniającym niedobór biopierwiastków w organizmie, jak również poprawiającym przemianę materii. Miód z dodatkiem 1% koncentratu z aronii może być natomiast przyjmowany, dzięki znacznej ilości witamin, u rekonwalescentów i osób ogólnie osłabionych. Coraz częściej mówi się o pozytywnym działaniu miodu w chorobach nowotworowych. Z jednej strony ma on wzmagać działanie cytostatyków, a z drugiej strony zmniejszać możliwości przerzutów komórek
nowotworowych do innych tkanek.

Źródło: Leczenie miodem – Bogdan Kędzia, Elżbieta Hołderna-Kędzia
Polski Związek Pszczelarski, Warszawa 1998 r.