Leczenie miodem jest dość skuteczne w zapaleniu żołądka oraz chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Cechuje się on właściwościami normalizowania upośledzonej czynności wydzielniczej i ruchowej żołądka w tych schorzeniach. Ponadto poprawia gojenie zmienionej zapalnie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy. Miód skutkuje stopniowym zmniejszaniem bólu i pobudliwości nerwowej, ustępowaniem nudności i zgagi, jak również poprawą snu i łaknienia. W wielu przypadkach zapalenia i choroby wrzodowej żołądka kuracja miodem daje szanse na uzyskanie lepszych efektów niż w przebiegu tradycyjnej terapii tych dolegliwości. Istnieją dowody na to, że miód efektywnie chroni błonę śluzową żołądka przed szkodliwym działaniem alkoholu.
Trzeba tutaj zaznaczyć, że obecnie za czynnik powodujący zarówno zapalenie żołądka, jak i chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, przyjmuje się infekcję bakteriami beztlenowymi Helicobacter pylori. A zatem lecznicze działanie miodu w tych chorobach musi mieć związek z jego nieprzyjaznym oddziaływaniem na ten drobnoustrój. Miód reguluje czynność wydzielniczą i motoryczną jelit. Dzięki temu przyjmowany jest w przypadku zapalenia jelita grubego ze skłonnością do biegunek, jak również w zapaleniu jelita cienkiego, głównie u dzieci. Miód poprzez uaktywnienie perystaltyki jelit posiada łagodne działanie przeczyszczające i z tego względu jest wartościowym środkiem w leczeniu chronicznych zaparć.
Z dobrym skutkiem używa się miodu w przypadku zapalenia żołądka i jelit tak u dzieci, jak i osób dorosłych. Produkt ten okazał się pomocny w infekcjach spowodowanych przez bakterie: Salmonella, Shigella, enteropatogenne Escherichia coli i Klebsiella, jak również w zakażeniach rotawirusem typu ludzkiego. Miód stosowany doustnie w płynie elektrolitowym ewidentnie skracał czas trwania biegunek i wysokiej gorączki do 58 godzin, w porównaniu do tradycyjnej metody leczenia tego typu schorzenia, która polega na podawaniu glukozy i elektrolitów we wlewach dożylnych i przyjmowaniu antybiotyków, trwającej 93 godziny. Zadowalające rezultaty uzyskano również w trakcie leczenia nieswoistych, przewlekłych biegunek. Po czterech miesiącach leczenia 83% chorych było wyleczonych. Widoczną poprawę stwierdzono także u 78% chorych z wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy.
Miód jest skutecznym lekiem w wielu chorobach wątroby i dróg żółciowych. Używa się go oddzielnie, jak również łącznie z podstawowym leczeniem w przypadku wirusowego i przewlekłego zapalenia wątroby, marskości wątroby, schorzeniach pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, kamicy żółciowej, w czasie długotrwałego stosowania leków, zatrucia ołowiem i innymi metalami ciężkimi oraz nadużywania alkoholu. Wykazano również pozytywne działanie miodu u chorych na żółtaczkę mechaniczną. W efekcie leczenia następuje zwiększenie przepływu żółci, lepsze opróżnianie pęcherzyka żółciowego i zmniejszenie poziomu bilirubiny.
Sposoby podawania i dawkowania miodu
Miód przyjmowany jest jako lek pomocniczy lub podstawowy w leczeniu zapalenia żołądka. Wiele badań klinicznych wykazało na normalizowanie przez miód niewłaściwej pracy wydzielniczej i motorycznej żołądka. W postaci niedokwaśnej tej dolegliwości miód skutkuje wzrostem kwasowości poprzez zwiększenie wytwarzania kwasu solnego i pepsyny oraz wzmożenie czynności ruchowej żołądka. W tym celu miód podaje się trzy razy dziennie, w postaci zimnego roztworu w wodzie lub naparze z ziół, na 10 – 15 minut przed jedzeniem. Roztwór trzeba wypić szybko. W rezultacie uzyskuje się zwiększenie wydzielania soku żołądkowego na skutek drażniącego działania zimnego roztworu.
W zapaleniu żołądka z podwyższoną kwasowością miód, rozpuszczony w ciepłej wodzie, stosuje się trzy razy dziennie, na 1,5 do 2 godzin przed posiłkiem. Metoda ta pozwala na wyraźne osłabienie czynności wydzielniczej błony śluzowej żołądka, a co za tym idzie – zmniejszenie zawartości kwasu solnego i pepsyny w soku żołądkowym. Powolne wypicie ciepłego roztworu miodu powoduje rozszerzenie ścian komórkowych błony śluzowej oraz zmniejszenie ich napięcia, co w rezultacie prowadzi do rozcieńczenia śluzu w żołądku i szybkiego wchłaniania miodu bez podrażnienia błony śluzowej.
Leczenie miodem zapalenia żołądka w postaci zarówno nadkwaśnej czy niedokwaśnej trwa zwykle około 2 miesiące. Przyjmuje się wtedy od 100 do 200 g miodu dziennie, to jest 5 – 10 łyżek stołowych. Zaleca się rozdzielenie tej dawki miodu na trzy części i stosowanie według schematu: rano i wieczorem po 30 do 60 g, w ciągu dnia 40 do 80 g, na 1.5 do 2 godziny przed śniadaniem i obiadem oraz 3 godziny po kolacji. Miód najlepiej rozpuścić w połowie lub całej szklance ciepłej wody.
Po kuracji następuje zmniejszenie bólu, pobudliwości nerwowej, polepszenie snu, a w przypadku nadkwaśności dodatkowo zlikwidowanie nudności i zgagi. Fachowcy uważają, że za pomocą miodu można uzyskać zadowalające efekty leczenia większości przypadków zapalenia żołądka. Wielu apiterapeutów uważa, że miód lepiej działa w wymienionych dolegliwościach po rozpuszczeniu go w naparach z surowców zielarskich, takich jak kwiat nagietka, ziele dziurawca, kwiat i liść podbiału oraz nasiona lnu.
W efekcie leczenia miodem choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy uzyskuje się zwykle dużo lepsze wyniki niż przy stosowaniu klasycznej terapii. Lekarze bułgarscy uzyskali na przykład znaczną poprawę stanu zdrowia w wielu ciężkich przypadkach choroby wrzodowej. W czasie stosowania miodu zauważono złagodzenie wielu objawów towarzyszących tej chorobie: zmniejszenie bólu i pobudliwości nerwowej, ustępowanie zgagi i odbijania oraz poprawę snu i łaknienia. W efekcie uzyskano zwiększenie masy ciała, poprawę obrazu krwi, jak również normalizację stolca i wydzielania soku żołądkowego.
Chorzy z wrzodami żołądka z podwyższoną i obniżoną kwasowością oraz w chorobie wrzodowej dwunastnicy, miód stosują się w taki sam sposób jak przy zapalenia żołądka. Dawki miodu stosuje się także według tego samego schematu. Zadowalające rezultaty daje również łączne użycie kilku produktów pszczelich, tj. miodu, propolisu, pyłku kwiatowego i mleczka pszczelego. Ze względu na skomplikowany mechanizm tworzenia się choroby, optymalne efekty daje równoczesne zastosowanie kilku metod leczenia, takich jak apiterapia, fizykoterapia, kąpiele. Niezwykle istotne jest przestrzeganie diety, zrezygnowanie z alkoholu oraz ostrych przypraw. Korzystne jest również picie miodu rozpuszczonego w naparze z liści szałwii lub w soku z aloesu.
Po przeprowadzonych badaniach farmakologicznych zaobserwowano, że miód pobudza czynność jelita cienkiego i poprawia wydzielanie soku jelitowego. Efekt taki jest najsilniejszy po zastosowaniu 12,5% roztworu miodu, zaś roztwory zawierające większe stężenia tego produktu zmniejszają wydzielanie soku jelitowego i hamują perystaltykę jelit. Rozcieńczony miód powoduje także odpowiednie ukrwienie jelit, konieczne do ich prawidłowej motoryki, produkcji soku jelitowego i transportu składników odżywczych do krwi.
Aby uzyskać efekt przeczyszczający miód w ilości jednej łyżki stołowej można stosować po rozpuszczeniu w wodzie, soku jabłkowym, jak również w naparze z liści senesu. W przypadku zapalenia jelita grubego miód przyjmuje się trzy razy dziennie, w ilości 1 do 2 łyżek stołowych tj. 60 do 120 gram, przed posiłkiem, rozpuszczony w wodzie lub soku jabłkowym do gęstej konsystencji. Najlepiej jak roztwór ma temperaturę pokojową.
Źródło: Leczenie miodem – Bogdan Kędzia, Elżbieta Hołderna-Kędzia
Polski Związek Pszczelarski, Warszawa 1998 r.
Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:
- czy ktos podawal dzieciom akugastrin
- miud przeciw wrzodom zoladka
- apibon na wrzody
- czy propolis moznz stosowac przy zapaleniu blony sluzowej zoladka
- denaturat na wrzody
- efekty leczenia chorob nafta
- Gastrobonisan helicobacter
- gastrobonisan ojca grzegorza na nadzerki forum
- gastrobonisan opinie
- jak stosowac gastrobonisan forum
