Category Archives: Rośliny lecznicze

Depresja – przyczyny i leczenie depresji

Co to jest depresja i jak ją rozpoznać

Depresja, leczenie depresji, objawy depresji, co to jest depresja

Przyczyny depresji

Definicja depresji to najogólniej mówiąc pogorszenie nastroju mające charakter przejściowy i trwające krótko. Przyczyną może być wahanie pogody, niepowodzenie w życiu, choroba lub śmierć bliskiej osoby.

Czasami jednak depresja jest oznaką choroby i często jest niezauważana przez najbliższe otoczenie. Osoba taka jest często lekceważona i wyśmiewana przez rodzinę.

Przedłużające się przygnębienie, apatia czy smutek nie mające konkretnego podłoża powinny być zauważone przez najbliższych. Taki stan depresji może być symptomem choroby psychicznej lub nerwicy depresyjnej.

W odróżnieniu od innych schorzeń psychicznych depresja występuje najczęściej jako odzew na niepowodzenia i przykrości życiowe. Może to być bardzo niebezpieczne, ponieważ w stanach depresyjnych nader często tworzą się zamiary samobójcze.

Przyczyny depresji

Bardzo często stan depresji rozwija się powoli i skrycie. Stopniowo pogarsza się nastrój, spada aktywność. Osoba z depresją coraz bardziej stroni od ludzi, woli samotność i zamyka się w sobie. Osoba chora staje się spowolniała. Drobne czynności życia codziennego sprawiają jej coraz większe trudności. Mowa staje się wolniejsza, myślenie też jest problematyczne.

Na twarzy częściej pojawia się smutek i przygnębienie. Maleje apetyt, odczuwalne są dolegliwości przewodu pokarmowego. Mogą wystąpić duszności oraz ból w okolicy serca. Chory źle sypia, sen jest niespokojny. Przygnębiające i makabryczne sny nie należą do rzadkości. Często budzi się w nocy, mimo tego, że cały czas jest senny i odczuwa zmęczenie.

W depresji przyszłość przedstawia się bardzo pesymistycznie. Chory nie wierzy, aby jemu i jego najbliższym mogło się coś dobrego zdarzyć. Swoje życie dotychczasowe i przyszłe postrzega jako pasmo niepowodzeń i nieszczęść. Ponadto do objawów depresji zaliczyć można lęk obejmujący wszystkie dziedziny życia, płaczliwość, osłabienie pamięci oraz wyraźne uczucie zmęczenia.

Widoczna jest silna obawa o siebie i o najbliższych. W stanie głębokiej depresji chory nie ma widoku na jakąkolwiek przyszłość, ma przekonanie o nieodwracalności zaistniałej sytuacji. Miewa urojenia prześladowcze oraz poczucie winy. Wydaje mu się, że wszystko co się źle dzieje z nim i z jego rodziną to z jego winy.

Następstwa depresji

W rozumieniu chorego jedynym sensownym wyjściem z sytuacji jest samobójstwo, aby uwolnić się od zagrożeń i nieszczęść. Niekiedy chory próbuje wprowadzać otoczenie w błąd. Informuje rodzinę, że czuje się lepiej, udaje poprawę. Ma to na celu uśpienie czujności najbliższych, by skutecznie dokonać samobójstwa.

W wieku młodzieńczym depresje bywają krótkie, a przyczyną jest okres dojrzewania czy trudności tego okresu. Inaczej jest w okresie przekwitania. Wtedy depresje mają tendencje do utrwalania się. Stan depresji może trwać długo, poszczególne jej etapy przechodzą bezpośrednio po sobie.

Osoba chora staje się bezradna, nasilają się zaburzenia pamięci. Czasem po okresie przekwitania objawy chorobowe zmniejszają się lub całkowicie ustępują. Bywa również i tak, że objawy utrzymują się przez wiele lat. Tyczy się to zarówno mężczyzn i kobiet.

Leczenie depresji lekami

Przyjmowanie preparatów ziołowych w czasie depresji skraca czas depresji zauważalnie. Brak objawów nie jest równoznaczne z zakończeniem leczenia. Przede wszystkim rodzina powinna dopilnować, aby chory kontynuował kurację. Trzeba choremu stworzyć odpowiednia atmosferę w domu.

Nie należy w żadnym razie lekceważyć jakichkolwiek objawów choroby. Doprowadza to tylko do rozdrażnienia chorego, który może bardziej izolować się wtedy od otoczenia. Najbliżsi powinni unikać konfliktów i kłótni. Osoba będąca w depresji jest wyjątkowo nieodporna na różnego rodzaju konflikty.

Niedopuszczalne jest wmawianie choremu, że jego stan jest wynikiem lenistwo i niechęci do pracy. Również nie powinno się wyśmiewać objawów choroby czy je lekceważyć. Skończyć się to może nasileniem choroby lub nawet próbą samobójstwa.

Naturalne preparaty roślinne

Najczęściej w depresji stosowane są leki syntetyczne, które niestety często bardzo uzależniają. Bezpieczniejsze i skuteczne są naturalne leki ziołowe.

Dziurawiec zwyczajny, nazywany także zielem świętojańskim od bardzo dawna stosowany na uspokojenie. Znajdujące się w nim hiperycyny skutecznie łagodzą stany obniżonego nastroju i złego samopoczucia. Przytoczona substancja czynna działa również przeciwdepresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy. Stwierdzono także działanie rozkurczowe na układ pokarmowy.

Preparaty z dziurawca: Depribon w kapsułkach, Intractum hyperici – płyn doustny oraz Ziele dziurawca fix Herbapol.

Ponadto w leczeniu i łagodzeniu stanów depresji wykorzystuje także następujące rośliny:

1. Żeń – szeń syberyjski
2. Różaniec górski
3. Męczennica cielista
4. Ostra papryka

Inne preparaty na depresję

Złoto koloidalne – stosuje się je w następujących dolegliwościach:

    • depresja
    • fobia
    • alkoholizm
    • chroniczne zmęczenie
    • uzależnienie od narkotyków
    • smutek
    • melancholia
    • rozpacz
    • zaburzenia czynności mózgu
    • problemy z nauką
    • brak koncentracji
    • zaburzenia czynności nerwów

    Zastosowanie złota koloidalnego przynosi pozytywne skutki także w następujących schorzeniach:

    • reumatyzm
    • choroby układu krwionośnego
    • zaburzenia trawienia
    • zaburzenia potencji u mężczyzn
    • artretyzm
    • bóle kręgosłupa
    • zapalenie stawów
    • problemy ze sercem
    • nowotwory

    Badania kliniczne potwierdziły, że złoto koloidalne bez skutków ubocznych usuwało depresję, zmniejszało fobie, poprawiało samopoczucie. Zalecane jest jako środek pomocniczy w chorobach psychicznych i w walce z nałogami i uzależnieniami.

    Suplementy diety na Ceneo

    Lecytyna

    Naturalna lecytyna poprawia kondycję fizyczną i psychiczną. Stosowanie lecytyna poprawia pamięć oraz działa uspokajająco. Podawana wraz z miodem wykazuje korzystny wpływ na mózg. To doskonały preparat dla osób starszych z brakiem łaknienia, znajdujących się w stanie depresji.

    Lecytyna obniża poziom cholesterolu i wykazuje działanie przeciwmiażdżycowe. Zaleca się jej stosowania w stanach zwiększonego napięcia fizycznego i psychicznego. Lecytyna pomaga też osobom ze słabą koncentracją i osobom wrażliwym na zmianę pogody. Wykazano także dobre działanie lecytyny w bólach stawów oraz przeciwdziałanie wypadaniu włosów. Zdrowy połysk włosów jest także oznaka działania lecytyny.

    Stimaral

    Środek ten stosowany jest zgodnie z chwilowym stanem psychicznym, którego przyczyną jest dysharmonia kanałów energetycznych. Stimaral nadaje im pierwotną harmonię.

    Dysharmonia ta objawia się:

    • nadwrażliwością na hałas
    • nadwrażliwością na światło
    • nadwrażliwością na silne zapachy
    • impulsywnością
    • napadami złości
    • ciągłym pobudzeniem
    • nieustającym śmiechem
    • atakami histerii
    • smutkiem
    • depresją
    • słabą pamięcią i koncentracją
    • brakiem umiejętności uczenia się tekstu na pamięć
    • nieumiejętnością rozwiązywania zadań matematycznych

    Inną oznaką rozregulowanej psychiki jest:

    • drobiazgowość
    • niecierpliwość
    • nadaktywność

    Specyfik stimaral pomaga także w szybki sposób odtruć organizm po libacji alkoholowej. Dodaje energii i jest dobrym środkiem, który zapewni doskonałą formę przez noc.




    Źródło: Poradnik uzdrawiacza – Cezary Kruk

    Foto: pixabay.com/pl

Żeń – szeń

Żeń – szeń – Panax ginseng C. A. Mey




Żeń – szeń rośnie w cienistych lasach Korei, północno-wschodnich Chin oraz na dalekowschodnim terytorium ZSRR od rzeki Amur do Ussuri. Roślina ta jest tam uprawiana od bardzo dawna. W ostatnich czasach także na Kaukazie i Ukrainie. Żeń – Szeń jest niewielką byliną z rodziny Araliowatych, wykształca mięsisty mało rozgałęziony i zgrubiały korzeń palowy, czasami człekokształtny, z którego wyrasta dęta łodyga, wysoka do 70 cm. Liście łodygowe są długoogonkowe i ułożone po 4 w okółku. Poszczególne liście składają się z 5 – 7 jajowato lancetowatych listków, owłosionych na nerwach i brzegiem ostro ząbkowanych.

Pęd kwiatowy wychodzi ze środka okółka liści i jest zakończony baldachem złożonym z 15 – 20 zielonkawobiałych kwiatów. Owoc to pestkowiec podobny do jagody, jaskrawoczerwonej barwy, posiadający najczęściej dwa nasiona. Roślina rośnie niezwykle wolno, toteż po 8 – 10 latach od kiełkowania z nasienia korzeń osiąga ciężar zaledwie 10 g, a po 20 latach 20 – 25 g. W warunkach hodowlanych szybkość wzrostu rośliny i przyrost wagi są trochę większe.

Surowiec

Jesienią w czasie owocowania rośliny wykopuje się korzenie w całości, gdy osiągają ciężar co najmniej 10 g i w stanie świeżym przeznacza się na eksport do firm farmaceutycznych lub suszy w całości na użytek miejscowy. Otrzymuje się korzeń żeń – szenia – Radix Ginseng, syn. Radix Panacis. Surowiec rosnący dziko jest bardziej ceniony od surowca uzyskanego z uprawy. Do przemysłowego izolowania związków czynnych wykorzystuje się całą roślinę w czasie kwitnienia. Inne pokrewne gatunki żeń-szenia, mianowicie Panax notoginseng Burkill, Panax pseudo ginseng Walich i Panax japonicus C. A. Mey., dostarczają surowca o niższej wartości od opisywanego.

Pochodzący z Ameryki Północnej gatunek, żeń-szeń pięciolistny – Panax quinquefolium L., znany od stuleci Indianom kanadyjskim, charakteryzuje się szybkim wzrostem, niewielką zawartością związków czynnych i jest uprawiany na dużą skalę nie tylko w Ameryce, lecz ostatnio również w Azji. Roślina ta dostarcza korzeni, które są tanim i łatwo dostępnym surowcem zastępczym żeń-szenia prawdziwego. Ponadto istnieją inne jeszcze rośliny, należące do tej samej rodziny Araliowatych i o analogicznych własnościach, jak eleuterokok kolczasty – Eleutherococcus senticosus Maxim., aralia wysoka – Aralia elata (Miq.) Seem., która jest niedużym drzewem dalekowschodnim, dającym jako surowca korzeni – Radix Araliae, zwodnica wyniosła – Echinopanax elatum Nakai., kolczasty krzew nadmorski, z którego zbiera się korzenie razem z kłączem – Radix Echinopanacis. Lenza krokoszowa – Lenzea carthamoides DC (z rodziny Złożonych – Compositae), jest byliną dostarczającą kłączy z korzeniami – Rhizoma Lenzeae.

Podstawowe związki czynne

Wszystkie części żeń-szenia prawdziwego, jednak najwięcej korzeń, zawierają mieszaninę 16 saponin trójterpenowych, które są połączeniami aglikonów panaksadiolu, panaksatriolu lub kwasu oleanolowego z 3-6 cukrami prostymi. W 1962 r. badacze japońscy wykryli 12 związków saponinowych i nazwali je ginsenozydami. W tym samym roku badacze radzieccy wyizolowali 6 związków (z których 2 okazały się identyczne z ginsenozydami) i nazwali je panaksozydami. Podobne związki znaleziono w innych gatunkach żeń-szeni. W pozostałych wymienionych wyżej roślinach zauważono obecność związków zbliżonych strukturalnie do ginsenozydów.

Działanie

Wyciągi z żeń-szenia oraz innych roślin uprzednio wymienionych wykazują działanie ogólnie pobudzająco i wzmacniająco na ośrodki ruchowe i wydzielnicze, znajdujące się w ośrodkowym układzie nerwowym i rdzeniu przedłużonym. Bodźce wychodzące z tych ośrodków docierają do bardzo dużo narządów wewnętrznych i tym należy tłumaczyć tak dużą różnorodność działania. Zauważono bowiem na podstawie badań, że żeń – szeń obniża ciśnienie krwi, zwiększa ilość wydalanego moczu, usuwa toksyny, zmniejsza poziom cukru we krwi, ma właściwości przeciwwrzodowe, przeciwdziała rozwojowi niektórych nowotworów oraz pobudza czynność serca. Potwierdziło się to, że surowiec ten ma wszechstronny wpływ na organizm, zwiększa jego ogólną wydolność, zdolności adaptacyjne nawet do trudnych i długotrwałych niesprzyjających warunków otoczenia, jak również do dużego wysiłku.

Przetwory z żeń – szenia

Kumsan Ginseng – płyn i kapsułki zawierające standaryzowany wyciąg z korzeni żeń – szenia. Przyjmuje się po kapsułce lub 15 ml płynu rano i wieczorem. W Europie znanych jest wiele innych analogicznych produktów w postaci sproszkowanego surowca, wyciągu płynnego lub suchego, tabletek, eliksirów, a nawet papierosów, gumy do żucia, płynów kosmetycznych itp. Ich wartość lecznicza jest różna, niekiedy bardzo mała lub żadna, jak to wykazały badania.

Wyciąg z korzenia eleuterokoka, Extractum Eleuterococci fluidum – krople. Przyjmuje się po 20 – 40 kropli w kieliszku wody 2 do 3 razy dziennie na 1 godz. przed posiłkiem jako środek ogólnie wzmacniający i poprawający potencje. Szeroko stosowany w gerontologii.

Nalewka z korzenia aralii, Tinctura Araliae. Stosowanie 30 do 40 kropli 2 do 3 razy dziennie. Działanie i zastosowanie jak wyżej.

Saparal – tabletki zawierające po 0,05 g mieszaniny soli amonowych glikozydów trójterpenowych (aralozydów A, B i C), wyizolowanych z korzeni aralii. Saparal przyjmuje się w wyczerpaniu nerwowym, ogólnej utracie sił, podciśnieniu, osłabieniu lub utracie potencji, rekonwalescencji i innych. Stosowanie: po 1 tabletce 2 do 3 razy dziennie po posiłku w ciągu 15 do 30 dni, po czym przerwa 1 do 2 tygodni.

Nalewka z kłączy z wodnicy, Tinctura Echinopanacis. Przyjmuje się 2 do 3 razy dziennie po 30 do 40 kropli przed posiłkiem. Działanie i zastosowanie jak wyżej.

Wyciąg z kłączy lenzy krokoszowej, Extractum Lenzeae carthamoidis fluidum – płyn. Stosowanie: 20 do 30 kropli 2 do 3 razy dziennie. Działanie i zastosowanie jak wyżej.

Olimp Żeń-Szeń Vita Complex – kapsułki. Preparat przeznaczony dla osób dążących do utrzymania należytej sprawności fizycznej i umysłowej oraz do zmniejszenia uczucia zmęczenia i znużenia, a także jako uzupełnienie witamin w diecie. Dawkowanie: 1 kapsułka raz dziennie lub inaczej po konsultacji z lekarzem.

Nalewka z nasion cytryńca chińskiego, Tinctura Schizandrae – płyn. Działanie, zastosowanie i dawkowanie jak powyższego preparatu.







Źródło: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie – Aleksander Ożarowski i Wacław Jaroniewski

Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • sosna
  • Korzeń eleuterokoka w jakiej formie sie sotsuje
  • nalewka z Aralii
  • sinigryna
  • tinctura araliae
  • zen szeń pieciolistny
  • żeń szeń w kroplach
  • żeń szeń z pedem

Len zwyczajny

Len zwyczajny – Linum Usitatissimum L.



Len jest rośliną jednoroczną z rodziny Lnowatych, udomowiony w Mezopotamii przypuszczalnie ok. 8 tys. lat temu. Obecnie nie występuje w stanie dzikim. W dzisiejszych czasach len uprawia się w wielu krajach świata, w tym także w Polsce. Len posiada łodygę nagą, prostą, wysoką do 70 cm wysoką, u góry mocno rozgałęzioną. Liście lancetowate, długo zaostrzone, trójnerwowe, ustawione skrętolegle. Kwiaty promieniste, błękitne lub białawe, zebrane w wachlarzowatą wiechę. Owocem lnu jest kulista torebka, w której znajdują się z reguły 10 błyszczących nasion koloru żółtobrunatnego lub czerwonobrunatnego. Nasiona podłużnie jajowate, spłaszczone, z jednego końca zaostrzone, o brzegach ostrokanciastych. Mają długość do 6 mm i grubość około 1 mm. Zanurzone w wodzie pęcznieją, pokrywając się warstwą śluzu.

W nasionach lnu znajduje się do 6% substancji śluzowych, rozmieszczonych w łupinie nasiennej, 30 – 40% oleju tłustego, także glikozydy cyjanogenne, jak linamaryna i lotaustralina (do 1,5%), które uwalniają się tylko z rozdrobnionych i namoczonych nasion, dając wolny cyjanowodór. Są w nasionach także inne glikozydy, jak linocymarozyd, będący pochodną estru metylowego kwasu ohydroksycynamonowego i linkafeinozyd (pochodna kwasu kawowego). W grupie steroli wyodrębniono sytosterol, kampesterol, cykloartenol i cholesterol. Surowiec zawiera również około 20% białka. Ponadto stwierdzono, że w niedojrzałych nasionach jest toksyczny aminokwas linatyna, pochodna proliny, będący antagonistą witaminy B6.

Nasiona lnu są najczęściej używanym w naszym kraju surowcem śluzowym o działaniu osłaniającym przewód pokarmowy. Wodne wyciągi z całych nasion, wykonane na zimno, drogą maceracji, lub najlepiej na gorąco, w postaci odwaru, i zastosowane doustnie powlekają cienką warstwą błony śluzowe przełyku, żołądka i częściowo dwunastnicy, osłaniając je przed substancjami szkodliwymi pochodzenia endogennego lub egzogennego. Ma to duże znaczenie w owrzodzeniu żołądka lub dwunastnicy, któremu często towarzyszy nadmiar silnie kwaśnego soku żołądkowego, jak również w zatruciach substancjami żrącymi.

Olej lniany zastosowany wewnętrznie wchłania się łatwo w przewodzie pokarmowym i zmniejsza poziom cholesterolu we krwi, jak również wpływa regenerująco na skórę. Użyty miejscowo na skórę normalizuje jej czynności, nadaje odpowiednią elastyczność i odporność na niekorzystne czynniki zewnętrzne oraz poprawia zdolność ziarninowania i szybkiej odnowy naskórka. Podobnie korzystnie działa regenerująco i powlekająco na błony śluzowe. Przetwory z lnu stosowane w zalecanych dawkach nie powodują objawów szkodliwych.

Źródło: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie – Aleksander Ożarowski i Wacław Jaroniewski





Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • len w medycynie
  • len zwyczajny
  • czy nafta destylowana reguluje wagę

Cytryna




Jedna szklanka letniej wody ze świeżo wyciśniętym sokiem z cytryny wypita rano zaraz po przebudzeniu to świetny sposób, by nawodnić i oczyścić od środka całe ciało. Cytryny są owocami o cudownych właściwościach antybiotycznych, wirusobójczych, grzybobójczych, przeciwnowotworowych i przeciwalergicznych. Posiadają niepowtarzalne zestawienie składników o działaniu przeciwutleniającym. Posiadają dużo witaminy C wraz z kompleksem flawonoidów, witaminy z grupy B oraz związki mineralne, przede wszystkim sole żelaza, wapnia, magnezu, krzemu, miedzi i potasu.

Owoce cytrusowe to wspaniałe źródło coraz bardziej docenianych w lecznictwie bioflawonotdów, jak hesperydyna, kwercetyna, rutyna, diosmina, które poprawiają przepuszczalność naczyń krwionośnych, pozytywnie wpływają na cały układ krwionośny, wzmacniają system immunologiczny. Flawonoidy stabilizują nietrwałą witaminę C, przez co cytryny są efektywniejszym lekiem przeciwszkorbutowym aniżeli syntetyczny kwas askorbinowy. Zapach cytryny łagodzi napięcie nerwowe i działa przeciwstresowo, orzeźwia i zwiększa energię, poprawia myślenie oraz ułatwia zapamiętywanie.

Poranna mikstura

Do szklanki cieplej wody wyciskamy sok z połowy cytryny i miód do smaku, mieszamy i powoli wypijamy przynajmniej 30 minut przed porannym posiłkiem. Napój ten dodaje energii nie mniej niż poranna kawa, pobudza krążenie, poprawia metabolizm. Jeżeli rano po przebudzeniu jesteśmy zmęczeni i mamy przytępiony umysł, być może przeciążona wątroba nie ukończyła swej nocnej pracy usuwania toksyn z krwi. Wtedy zamiast miodu należy dodać do wody z cytryną ¼ łyżeczki sproszkowanej kurkumy.

Z kolei wypicie wieczorem wody z miodem i sokiem z cytryny spowoduje łatwiejsze zasypianie. Znajdujące się w cytrynie związki o antyseptycznym działaniu oraz zasadotwórcze sole mineralne razem z ciepłą wodą pobudzają funkcjonowanie wątroby i odtruwają organizm. Sok z cytryny posiada dużo związków potasu, magnezu oraz wapnia, które wspomagają pracę mózgu i nerwów. Wodę z sokiem z cytryny mogą pić wszyscy, poza osobami cierpiącymi na czynne wrzody przewodu pokarmowego lub uczulonych na cytrusy.

Na bolące gardło

Już 2 do 3 łyżek soku z cytryny na dzień wzmacniają układ odpornościowy i zwiększają odporność organizmu w zasadzie na większość chorób. Cytryna wykazuje silne działanie antyseptyczne i przeciwdrobnoustrojowe. Pomaga w pozbyciu się przeziębienia, grypy i kaszlu. W początkowej fazie przeziębienia, dobrze mieć ciągle pod ręką i popijać po łyku gorącą wodę lub herbatkę owocową z dodatkiem dużej ilości plasterków cytryny. Często właśnie ta czynność zabezpiecza przed rozwojem choroby lub łagodzi objawy i przyspiesza powrót do zdrowia. Cytryna tonizuje tkanki, wspomaga rozpuszczenie i usunięcie z organizmu nadmiaru śluzu. Przy podwyższonej temperaturze napoje z dodatkiem soku z cytryny działają odświeżająco, zmniejszają gorączkę, gaszą pragnienie, a serwowane na zimno orzeźwiają w czasie upałów.

Sok z cytryny to skuteczny środek na astmę. Trzeba stosować po 2 łyżki przed każdym posiłkiem i przed snem, równocześnie przestrzegając diety bezglutenowej i bezmlecznej. Witamina C razem z flawonoidami posiada właściwości przeciwutleniające, zabezpiecza płuca przed rozwinięciem się stanu zapalnego i uszkodzeniem. Olejek eteryczny będący w cytrynie ma działanie wykrztuśne. Skutecznym domowym lekiem na bolące gardło jest płukanie gardła ciepłą wodą z dodatkiem świeżego soku z cytryny tj. ok. 1 do 2 łyżki soku na szklankę wody. Najpierw płuczemy co godzinę lub nawet częściej, powoli zmniejszając ilość zabiegów w miarę ustępowania bólu.

Przeciw niestrawności

Cytryna to najczęściej używana przyprawa na świecie. Stymuluje prace kubków smakowych, co powoduje, że żywność posiada bardziej intensywny smak. Stosując sok cytrynowy możemy zmniejszyć ilość używanej soli, ponieważ nasze kubki smakowe zachowują się podobnie przy pokarmach kwaśnych i słonych. Kwaśny smak cytryny skutkuje większym wydzielaniem sliny i soku żołądkowego, co pozytywnie wpływa na trawienie, przeciwdziała długotrwałemu zaleganiu pokarmów w żołądku, przeciwdziała niestrawności i wzdęciom, poprawia prace wątroby. Cytryna pomaga w produkcji żółci, poprawia przyswajalność związków mineralnych, działa łagodnie przeczyszczająco.

Dojrzale cytryny pomimo, że są kwaśne w smaku, posiadają dużą zawartość wapnia i innych pierwiastków alkalicznych, działają na organizm odkwaszająco i pomagają przywrócić równowagę kwasowo – zasadową we krwi, limfie, komórkach, tkankach oraz narządach. Usuwają bakterie gnilne w jamie ustnej i jelitach oraz przyczyniają się do rozwoju dobroczynnej flory jelitowej, przez co zapobiegają wzdęciom, zaparciom, nieprzyjemnemu zapachowi z ust.

W dietach odchudzających

Stosowanie cytryn w codziennej diecie skutkuje zachowaniem smuklej sylwetki. W swym składzie mają mniej cukru i więcej kwasów organicznych aniżeli inne owoce cytrusowe, a biała skórka zawiera związki o gorzkim smaku oraz pektyny, które pęcznieją w żołądku i które dają uczucie sytości. Cytryna doskonale oczyszcza organizm z toksyn, nawadnia tkanki i zmniejsza łaknienie. Kwasy organiczne i pektyny znajdujące się w cytrynach spowalniają wchłanianie węglowodanów po jedzeniu, przeciwdziałając raptownemu spadkowi poziomu cukru we krwi i atakom głodu.

Witamina C razem z flawonoidami wzmaga aktywność hormonów, które przyspieszają spalanie tkanki tłuszczowej i przeciwdziałają odkładaniu się nadmiarów tłuszczu w organizmie. Aby schudnąć o kilka kilogramów, w zastępstwie kolacji warto systematycznie przyrządzać koktajl z bananów czy jagód zmiksowanych z dodatkiem pół cytryny. Osoby wychłodzone, szybko marznące, muszą ostrożnie korzystać z zalet cytryny i łączyć ją ze świeżym imbirem. Warta polecenia jest imbirowa herbatka z plasterkiem cytryny i paseczkiem świeżej ostrej papryki.

Obniża ciśnienie

Po przeprowadzonych w Japonii badaniach, zauważono, że cytryny przypominają w działaniu leki na nadciśnienie znane jako inhibitory ACE – hamują wytwarzanie w nerkach hormonu angiotensyny, która zwężając naczynia krwionośne zwiększa ciśnienie krwi. Sok z cytryny rozpuszczony w wodzie rozrzedza gęstą, słabo krążąca krew i wzmacnia kruche naczynia krwionośne, oczyszcza nerki. Bioflawonoidy znajdujące się w cytrusach uszczelniają naczynia krwionośne, uelastyczniają je, poprawiają przepuszczalność naczyń włosowatych, ułatwiają wchłanianie krwiaków, zmniejszają stany zapalne żył, przeciwdziałają tworzeniu się żylaków.

Sok cytrynowy zmieszany z tartym chrzanem w stosunku 1:4 likwiduje drobne skrzepy krwi, przez co działa przeciwzawałowo. Związki potasu będące w soku regulują poziom płynów w organizmie, a magnez rozszerza naczynia krwionośne. Pektyny i flawonoidy obniżają poziom cholesterolu we krwi. Pacjentom z nowotworami rosyjscy onkolodzy zalecają stosowanie mieszanki soku z cytryny z dodatkiem rozpuszczonych w nim sproszkowanych skorupek z jaj. Taki płyn zawiera dużą ilość łatwo przyswajalnego wapnia, fosforu oraz sporo innych makro- i mikroelementów.

Leczy skórę

Sok z cytryny to naturalny antyseptyk, odkaża drobne skaleczenia, powstrzymuje krwawienie, poprawia proces gojenia, leczy nawet zainfekowane rany. Cytryny mają w skórce i w soku, składnik olejku eterycznego nazywany limonenem działający przeciwbakteryjnie i przeciwwirusowo. Flawonoid tangeretyna będący w skórce cytrynowej działa przeciwbakteryjnie oraz przeciwgrzybiczo. Na czyraki, wrzody i wysypki przykłada się okłady ze zmiksowanego miąższu cytryny. Wacikiem namoczonym sokiem z cytryny rozcieńczonym wodą przemywamy poparzenia słoneczne. Sok z cytryny z oliwą używany wewnętrznie i zewnętrznie to skuteczny środek na egzemę.

Sok cytrynowy można wcierać w miejsca odmrożone, pogryzione przez owady, jak również w miejsca objęte grzybicą, np. w stopy, paznokcie lub owłosioną skórę głowy. 2 – 3 krople soku z cytryny wkroplone do nozdrzy powstrzymują krwawienie z nosa. Do pielęgnacji uszu i do odkażania przy infekcjach (jeśli błona bębenkowa jest w stanie nienaruszonym) można stosować sok z cytryny rozcieńczony ciepłą wodą ( 1/2 łyżeczki soku na półtorej łyżeczki wody) – wprowadzamy do uszu zakraplaczem po 2 – 3 krople płynu.







Źródło: Poradnik uzdrawiacza – Małgorzata Godlewska

Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • cytryna MEDYCYNA CHIŃSKA
  • cytryna na rozrzedzenie krwi
  • rosliny lecznicze
  • astmosan sklad
  • Astmosan skład
  • kąpiel w soku z cytryny
  • leczenie cytryna
  • leczenie cytryna zalety
  • medycyna naturalna rosliny
  • miód i cytryna na worki pod oczami

Awokado

Awokado – Persea Scheffer




Przed wiekami Aztekowie nazywali owoc awokado masłem boga. Inna nazwa awokado to smaczliwka. Awokado, hodowane były przez wieki przez Indian jako afrodyzjak. Indiańscy szamani, używali zarówno owoc jaki i liście oraz korę w likwidowaniu gorączki, chorób kobiecych i wielu innych dolegliwości. Wystarczy zjadać jedno awokado w tygodniu, a dostarczymy organizmowi wszystko co najlepsze. Wyciąg z awokado wykorzystywany jest do produkcji leków, używanych w głównej mierze w reumatologii jak i do wyrabiania kosmetyków. Awokado posiada więc pozytywne wielokierunkowe zastosowanie i działanie.

Co zawiera awokado?

Avokado Awokado pochodzi z Meksyku. Owoc ten rośnie na wysokich drzewach w klimacie tropikalnym i subtropikalnym. Z wyglądu trochę podobny jest do gruszki. Zaliczany jest do pestkowców z jadalnym miąższem. Jest trochę większy od cytryny. Posiada wyjątkowo długi okres dojrzewania – najczęściej trwa on 6 – 8 miesięcy. Awokado jest bardzo wartościowe, ponieważ zawiera mało węglowodanów, za to duże ilości cennych tłuszczy omega – 3, białka oraz witaminy: A, B1, B2, C, PP, K i H, kwas pantotenowy, pierwiastki: wapń, potas, miedź i fosfor.

Poza tym awokado ma 66 % wody. Zjedzenie 100 gramów awokado daje 180 – 220 kcal. energii. Awokado nie zawiera cholesterolu ani sodu. Jego dość duża pestka nie jest jadalna. W niektórych krajach używane jest jako zamiennik tłuszczów zwierzęcych. Miąższ dojrzałego awokado rozsmarowuje się najzwyczajniej jak masło. Awokado można jeść w postaci sałatek oraz przystawek. Przez dodanie soku z cytryny zapobiegamy brunatnieniu jego miąższu.

Jak działa na organizm

Awokado przez zawartość wielu cennych składników wpływa korzystnie na mózg, serce, zapobiega nadciśnieniu tętniczemu, poprawia przemianę materii i doskonale oczyszcza organizm z toksyn. Cechy oczyszczające zawdzięcza znajdującemu się w nim glutationu, który neutralizuje wolne rodniki i oczyszcza ciało z pestycydów. Glutation nazywany jest często królem przeciwutleniaczy. Witaminy E oraz B znajdujące się w owocu awokado pomagają w łagodzeniu stresu i problemów z płodnością tak u kobiet jak i mężczyzn. Polecane jest dla ludzi chorujących na stłuszczenie wątroby i zaburzenia przemiany tłuszczów, ponieważ zawarta w nim miedź normuje funkcje wątroby i ustępowanie jej stłuszczenia.

Avocado przekrojPonadto z sukcesem mogą go jeść osoby chorujące na wirusowe zapalenie wątroby typu „C”, nosiciele wirusa HCV. Witamina B6 znajdująca się w awokado pomaga łagodzić nagłe zmiany nastroju u kobiet, którym dokucza zespół napięcia przedmiesiączkowego. Jest również stosowane w profilaktyce i leczeniu impotencji. Owoce awokado korzystne są ponadto dla osób mającym anemię, problemy żołądkowe i trawienne. Awokado jest wyjątkowo wartościowym owocem dla cukrzyków ze względu na to, iż prawie w ogóle nie mają cukrów.

Zdrowie dzięki awokado

Mózg i układ nerwowy – w awokado znajdują się wartościowe dla mózgu kwasy tłuszczowe omega – 3 oraz witamina E. Dzięki tym składnikom awokado przeciwdziała chorobie Alzheimera. Dzięki znajdującego się w awokado kwasowi foliowemu zapobiega udarom mózgu.

Stany przedcukrzycowe i cukrzyca typu 2 – dzięki wartościowym dobroczynnym kwasom tłuszczowym awokado przeciwdziała lub odwraca oporność insulinową, jedną z przyczyn cukrzycy typu 2. Poza tym dzięki dużej zawartości rozpuszczalnego błonnika zapobiega wahaniom poziomu cukru we krwi.

Serce i układ krążenia – zawarte w nim jednonienasycone tłuszcze ochraniają serce i pomagają obniżać ciśnienie krwi. Jednonienasycone tłuszcze zawarte w awokado zmniejszają poziom LDL – „złego” cholesterolu i triglicerydów, a podwyższają we krwi HDL – „dobry” cholesterol. Poza tym w awokado mamy witaminę B6 oraz kwas foliowy, które regulują poziom homocysteiny. Za wysoki poziom homocysteiny jest przyczyną chorób serca, naczyń krwionośnych i zawału serca. Dzięki połączeniu potasu i tłuszczów omega – 3 oraz kwasem oleinowym awokado reguluje ciśnienie krwi i przeciwdziała nagłym jego skokom.

Stawy – wyciąg z owoców awokado cechuje się wyjątkowo korzystnym oddziaływaniem w obrębie chrząstki stawowej, trzymając ją w dobrej kondycji i pozytywnie wpływając na pracę jej komórek. Składniki ekstraktu odżywiają chrząstki i są niezbędne do utrzymania odpowiedniej ilości mazi stawowej zarówno stawów kończyn, jak i kręgosłupa.

Przemiana materii – awokado poprawia metabolizm i sprzyja zmniejszeniu masy ciała, daje uczucie sytości i reguluje procesy trawienne. Jest to wyjątkowo ważne u diabetyków oraz osób z nadwagą. Wprawdzie owoc awokado ma dużo kalorii, ale dzięki swojemu składowi i działaniu nie tuczy, co jest ciekawym paradoksem.

Psychika – awokado wpływa korzystnie na samopoczucie psychiczne, likwiduje stres i zmniejsza możliwość depresji.

Oczy – jednym ze składników awokado jest wartościowa luteina czyli karotenoid. Luteina jest antyoksydantem, który zabezpiecza oczy przed uszkodzeniami spowodowanymi stresem, negatywnym promieniowaniem, prowadzącymi do osłabienia wzroku, pogorszenia widzenia, zaćmy i zwyrodnienia plamki żółtej. Poprawia widzenie i wzrok.

Ciąża – znajdujący się w awokado kwas foliowy jest często polecany kobietom w ciąży, aby wspomóc rozwój mózgu płodu oraz innych narządów. Zabezpiecza on układ nerwowy rozwijającego się w łonie matki płodu przed groźnymi wadami cewy nerwowej, w tym przed rozszczepem kręgosłupa.

Higiena jamy ustnej – awokado usuwa nieprzyjemny zapach z ust. Jest jednym z najlepszych naturalnych produktów, który czyści jamę ustną i usuwa z niej przykry zapach. Czyści żołądek, jelita, co jest najczęściej powodem tego właśnie problemu.

Naturalny probiotyk – przez zawartość w awokado wielu naturalnych składników, takich jak polifenole i flawonoidy, które mają właściwości przeciwzapalne, pomaga on likwidować wiele stanów zapalnych, pobudzając organizm do walki z infekcjami. Łagodzi również stany po zastosowaniu antybiotyków.

Żołądek i jelita – składniki odżywcze i enzymy znajdujące się w owocu awokado zmniejszają stany zapalne w żołądku. To także poprawia zdolność ciała do wchłaniania karotenoidów i substancji odżywczych.

Nowotwory – awokado może zabezpieczyć przed nowotworem prostaty i rakiem piersi.

Przechowywanie awokado

Świeży owoc awokado jest koloru zielonego lub czarnego. Miąższ musi być zbity i dokładnie przywierający do pestki. W polskich sklepach oferuje się często awokado nie całkiem dojrzałe. Musi być przechowywane w temperaturze pokojowej do momentu aż dojrzeje. Dobrze jest owoc awokado na kilka dni szczelnie zawinąć w papier i umieścić np. w szafce w kuchni. Po tym czasie zmięknie i będzie odpowiedni do użycia. Następnie trzeba go przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, aby nie dochodziło do niepożądanych reakcji z tlenem w lodówce.

Przepis na pastę z awokado

Bierzemy jeden dojrzały owoc awokado, 1/2 białego serka, ząbek czosnku, sok z 1/3 cytryny. Wszystko trzeba dokładnie rozgnieść widelcem i tą uzyskaną masą smarować pieczywo. Oprócz tego oczywiście powinniśmy zmienić nasze menu na mniej kaloryczne i tłuste.

Maseczka dla cery dojrzałej i suchej

Awokado jest także doskonałe jako maseczka na twarz dla cery dojrzałej i suchej. Idealnie nawilża cerę. Skóra staje się sprężysta, jędrna, młoda. Aby przygotować maseczkę, bierzemy połowę miękkiego, dojrzałego awokado, które musimy zmiksować na papkę z ćwiartką szklanki miodu. Nakładamy na oczyszczoną uprzednio twarz i po 10 minutach zmywamy maseczkę mokrym ręcznikiem lub kawałkiem waty.

Odżywka do włosów

Miąższ awokado starannie miksujemy i mieszamy z dwoma łyżkami jogurtu naturalnego oraz z sokiem z ½ cytryny. Odżywkę nanosimy na umyte, mokre włosy. Po 20 minutach spłukujemy ciepłą wodą. Awokado silnie nawilża i odżywia włosy, czyniąc je jedwabiście gładkie i lśniące. Wzmocnione będą też cebulki włosów.

Leki z awokado

W handlu występuje wiele specyfików wytwarzanych na bazie naturalnych owoców awokado. Oto kilka najpopularniejszych, do kupienia bez recepty:

Zinaxin forte – kapsułki. Skład: wyciąg z awokado, wyciąg z soi, ekstrakt z korzenia imbiru. Stosowany jest pomocniczo przy bólach stawowych, mięśniowych i dolegliwościach narządów ruchu. W ciągu 2 – 4 tygodni przyjmuje się po dwie kapsułki dziennie (rano i wieczorem w czasie lub bezpośrednio po jedzeniu), w następnych tygodniach raz dziennie.

Aflexin – tabletki na stawy. Lek zawiera ekstrakty z: owoców awokado, nasion soi, kłączy kurkumy długiej, korzenia imbiru oraz kory kadzidłowca. Idealny w utrzymaniu właściwego funkcjonowania stawów, zapewnieniu sprawności oraz zakresu ruchliwości stawów, wspomaganiu i utrzymaniu elastyczności chrząstki stawowej. Zabezpiecza stawy przed szkodliwym działaniem wolnych rodników. Ekstrakt z awokado działa zabezpieczająco i regeneracyjnie na chrząstkę stawową. Bromelaina pochodząca z ananasa pozytywnie wpływa na syntezę substancji organicznych. Zarówno awokado jak i bromelaina korzystnie oddziaływują na stawy, pozytywnie wpływają na ich budowę i funkcjonowanie.

Olej z awokado zimnotłoczony

Olej ten wykorzystywany jest do wytwarzania balsamów, kremów do skóry dojrzałej i starzejącej się, odżywek do włosów, preparatów do kąpieli, a także do masażu.







Źródło: Poradnik uzdrawiacza – Paweł Glugla
Źródło foto – Wikipedia

Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • wyciąg z awokado na stawy
  • lek kolagen z awokado
  • na stawy olej z avokado
  • olej z awokado na stawy ja zarzywać
  • wyciąg z awokado
  • suplement z awokado i soji
  • wyciąg z owoców awokado
  • wyciąg z awokado kapsułki
  • wyciąg z avocado
  • tabletki z awokado na stawy

Rzodkiew czarna

Rzodkiew czarna – Raphanus sativus L. varietas niger Kerner




Rzodkiew czarna to roślina 1 lub 2 letnia z rodziny Krzyżowych i pochodzi z Azji. Jest rośliną dość pospolitą i uprawiana jest w wielu krajach, w tym również w Polsce. Jest rośliną klimatu chłodnego. W warunkach długiego i ciepłego dnia dość prędko rodzi pędy kwiatowe i korzeń parcieje. Rzodkiew czarna posiada łodygę o wysokości 20 do 100 cm, u dołu pustą i wraz z liśćmi szorstko z rzadka owłosioną. Liście lirowate, najwyższe nie podzielone. Kwiaty promieniste, liliowe lub białe z liliowym unerwieniem płatków. Korzenie mięsiste. Rzodkiew hodowana jest jako warzywo i do celów leczniczych.

Surowiec

Do celów farmaceutycznych pozyskuje się świeże, wyrośnięte i dojrzałe korzenie rzodkwi czarnej – Radix Raphani nigri recens. Suszenie korzeni skutkuje znaczną utratę związków czynnych.

Podstawowe związki czynne

W korzeniu rzodkwi czarnej wyodrębniono mieszaninę glikozydów gorczycowych, zwanych glukozynolatami, które łatwo ulegają hydrolizie do izosiarkocyjanianów allilu lub butylu oraz kwaśnego siarczanu potasowego i glukozy. Znaleziono także pokrewne związki nie mające charakteru glikozydów, jak rafanina i rafanozyna A. Izosiarkocyjaniany allilu i butylu są cieczami. Pierwszy z nich jest podstawowym składnikiem olejku eterycznego z nasion gorczycy czarnej.

Działanie

Korzeń rzodkwi jest mocnym roślinnym środkiem żółciotwórczym. Równocześnie zwiększa ruchy przewodów żółciowych, a obniża stan napięcia zwieracza bańki wątrobowo – trzustkowej, poprawiając w ten sposób przepływ żółci do dwunastnicy. Reguluje naturalny ruch jelit i zwiększa produkcję soków trawiennych, poprawia proces trawienia i przyswajanie pokarmów. Izosiarkocyjaniany korzenia rzodkwi czarnej stosowane doustnie wykazują silne działanie przeciwbakteryjne w przewodzie pokarmowym, a nawet w drogach oddechowych i moczowych, ponieważ związki powyższe jako lotne są wydalane z wydychanym powietrzem. Ponadto częściowo wydalane są z moczem.

Korzeń rzodkwi czarnej wg A. Lonicerusa z 1564 działa znacznie łagodniej od nasion gorczycy czarnej mimo podobnego składu chemicznego. Przetwory z rzodkwi mogą być stosowane przez dzieci, młodzież i ludzi starszych. Sok z rzodkwi czarnej posiada także witaminę C, cukry i sole mineralne i uważany jest za środek remineralizujący oraz ogólnie wzmacniający. Nie powinno się stosować soku z rzodkwi czarnej na czczo i w zbyt dużych ilościach, ponieważ może to wywołać podrażnienie błony śluzowej żołądka, wymioty i białkomocz.

Zastosowanie

Przetwory z korzenia rzodkwi czarnej używa się w przewlekłych, łagodnych stanach zapalnych i uszkodzeniach wątroby, skąpym wytwarzaniu żółci, jej zastoju oraz skłonności do kamicy żółciowej. Ponadto w nieżycie żołądka i dwunastnicy, bolesnych wzdęciach i nieregularnych wypróżnieniach. Wyciągi z korzenia rzodkwi czarnej wchodzą w skład gotowych preparatów Raphacholin i Raphalamid.

Przetwory z rzodkwi czarnej

Świeży korzeń rzodkwi – Stosuje się w postaci sałatki, w ilości 50 do 150 g dziennie, w niedoczynnościach wątroby.

Sok ze świeżego korzenia rzodkwi – Obieramy korzenie, tniemy na kawałki i przepuszczamy przez maszynkę do mięsa, a następnie wyciskamy sok. Na dwie szklanki soku dodajemy 3/4 szklanki cukru lub miodu. Mieszamy do rozpuszczenia. Sok ten można trzymać w lodówce do 5 dni. Pijemy trzy razy dziennie po jednej łyżce i powoli zwiększamy dawkę do trzech łyżek trzy razy dziennie. Po 14 dniach stopniowo zmniejszamy dawkę. Jest to 30 dniowa kuracja wiosenna ogólnie wzmacniająca i poprawiająca czynność przewodu pokarmowego, wątroby i pęcherzyka żółciowego. Sok ten można także otrzymać przesypując cukrem kawałki rzodkwi w słoiku i pozostawiając w temperaturze pokojowej przez kilka dni.

Raphacholin drażetki – Zawierają wyciąg z rzodkwi, kwas dehydrocholowy, węgiel leczniczy i olejek miętowy. Dawkowanie: 1 – 2 drażetki trzy razy dziennie w dolegliwościach wątroby i dróg żółciowych oraz przewodu pokarmowego po skonsultowaniu się z lekarzem.

Raphalamid drażetki – Skład: wyciąg z rzodkwi, węgiel leczniczy, alkaloidy siwca żółtego, ferulamid i olejek miętowy. Przyjmować jak Raphacholin

Źródło: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie – Aleksander Ożarowski i Wacław Jaroniewski




Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • izosiarkocyjaniany
  • korzen rzodkwi czarnej
  • korzenia czarnej rzodkwi
  • medycyna ludowa czarna rzodkiew

Szałwia lekarska

Szałwia lekarska – Salvia officinalis L




Szałwia lekarska jest półkrzewem z rodziny Wargowych, który występuje w stanie naturalnym w strefie śródziemnomorskiej. W Polsce uprawiana jest już kilkaset lat. Można ją z sukcesem hodować w ogródkach przydomowych i działkowych. Szałwia lekarska wytwarza liczne łodygi o wysokości do 75 cm, wzniesione, u dołu drewniejące, u góry nie zdrewniałe, czterokanciaste. Liście naprzeciwległe, długoogonkowe, wąsko eliptyczne lub lancetowate, w nasadzie zaokrąglone lub klinowato zwężone, często pojedynczo lub podwójnie uszate, na brzegu drobno karbowane. Unerwienie silnie rozgałęzione, tworzy drobną siateczkę, uwypukloną od strony dolnej. Obie strony liścia szarosrebrzyście owłosione. Długość blaszki do 8 cm. Kwiaty grzbieciste, dwuwargowe, fioletowoniebieskie, niekiedy białawe. Cała roślina charakteryzuje się mocnym, swoistym zapachem.

Surowiec

Na cele lecznicze pozyskujemy w maju liście w pełni wykształcone, tuż przed okresem kwitnienia i suszymy w zacienionym i przewiewnym miejscu. Surowiec to liść szałwii – Folium Salviae. Czasami zbiera się także ziele szałwii – Herba Salviae, ścinając w maju i następnie w drugiej połowie sierpnia górne części łodyg ponad pierwszym rozgałęzieniem. Oba surowce powinniśmy przechowywać w szczelnym opakowaniu w miejscu ciemnym i suchym, możliwie chłodnym. Szałwię zaliczamy do roślin o wielokierunkowym zastosowaniu – leczniczym, kulinarnym i kosmetycznym.

W zastosowaniu domowym liście i ziele szałwii zaliczamy do grupy przypraw kulinarnych, poprawiających trawienie zjadanych potraw, głównie mięs, wskutek regulowania wydzielania soków trawiennych, prawidłowej perystaltyki i wypróżnień. W kosmetyce szałwia i jej olejek odkażają skórę, zapobiegając zbytniemu przetłuszczaniu i rozszerzaniu porów, wypadaniu włosów i łupieżowi. W przemyśle kosmetycznym olejek eteryczny z szałwii wykorzystuje się jako dodatek do niektórych gatunków perfum i płynów do zmywania twarzy.

Podstawowe związki czynne

W liściach i zielu szałwii wyodrębniono te same związki czynne, choć w różnych ilościach. Głównym składnikiem jest olejek eteryczny, o specyficznym zapachu, w ilości do 2,5% w liściach, mający liczne terpeny, m.in. tujon, cyneol i kamforę, oraz seskwiterpeny, jak humulen i kariofilen. Oprócz tego w liściach wykryto garbniki katechinowe (do 8%), kwasy wielofenolowe, jak kawowy i chlorogenowy, sapogeniny trójterpe nowe (m.in. kwas ursolowy), związek gorzki pikrosalwina, nieznana substancja estrogenna i przeciwpotna oraz sole mineralne. Ziele jest nieco uboższe w związki czynne.

Działanie

W lecznictwie najbardziej wartościowe jest działanie przeciwzapalne, zarówno po zastosowaniu wewnętrznym, jak i zewnętrznym na skórę i błony śluzowe. Zauważono, że pod wpływem wyciągów z szałwii ulegają zmniejszeniu przekrwienie błon śluzowych i skóry oraz mikro krwawienia z nadmiernie rozszerzonych lub uszkodzonych naczyń włosowatych. Równocześnie pod wpływem garbników, kwasów wielofenolowych oraz niektórych składników olejku eterycznego, przede wszystkim cyneolu i tujonu, ulega zniszczeniu wiele szczepów drobnoustrojów chorobotwórczych lub zostaje zmniejszony ich rozwój.

W układzie pokarmowym wyciągi z szałwii zapobiegają lub zmniejszają wzrost saprofitycznej flory bakteryjnej, zapobiegają nadmiernej fermentacji i bolesnym wzdęciom spowodowanym stanem skurczowym w jelitach i gromadzeniem się gazów. Wykazują również lekkie działanie żółciopędne. Przetwory z szałwii wykazują działanie estrogenne, pobudzające miesiączkowanie w sytuacjach, gdy było ono zbyt skąpe. Przetwory z szałwii, przede wszystkim wyciągi alkoholowe, jak nalewka lub wyciąg płynny, silnie zmniejszają wydzielanie potu. Po wypiciu nalewki z liści szałwii działanie hamujące zauważa się dość szybko, osiąga apogeum po 2 – 3 godzinach i może trwać kilka dni.

Jednak ani nalewka, ani wyciąg płynny z liści szałwii nie można nabyć w naszych aptekach. Przetwory te zmniejszają nadmierną laktację u karmiących matek lub samoistny wyciek mleka. Zauważono także słabe działanie przeciwcukrzycowe wyciągów z szałwii, zależne od nieznanego dotychczas związku rozpuszczalnego w wodzie. Duże dawki wyciągów z szałwii, stosowane przez dłuższy czas, mogą wywoływać nudności, wymioty, otępienie i kurcze kloniczne ze względu na obecność tujonu w olejku eterycznym.

Zastosowanie

Wewnętrznie używa się wyciągów z szałwii w stanach zapalnych błon śluzowych układu pokarmowego z równoczesnym znacznym przekrwieniem, a nawet mikro krwawieniami spowodowanymi uszkodzeniami włosowatych naczyń krwionośnych w ścianie jelit. Stosuje się je również w nadmiernej fermentacji jelitowej i towarzyszących bólach brzucha, wzdęciach, biegunkach i nudnościach oraz słabej perystaltyki spowodowanym skurczem jelit. Liść szałwii wchodzi w skład mieszanki ziołowej Tannosan, używanej w stanach zapalnych przewodu pokarmowego i biegunkach. Również jest składnikiem granulatu ziołowego Gastrogran, przyjmowanego w nieżytach przewodu pokarmowego oraz wrzodzie trawiennym żołądka i dwunastnicy. Wyciąg płynny z szałwii jest komponentem płynu Herbogastrin, stosowanego w niedokwaśności oraz nieżycie żołądka i jelit.

Wodne wyciągi z liści szałwii stosuje się wewnętrznie w nieżytach jamy ustnej, gardła i oskrzeli oraz w kaszlu i trudnym odkrztuszaniu. Dobre efekty osiąga się w połączeniu z innymi surowcami zielarskimi, jak w mieszankach ziołowych Pektosan i Neopektosan, wytwarzanych przez Herbapol. Wspomagająco używa się liści szałwii w stanach przedcukrzycowych i we wstępnych objawach cukrzycy, ale ze względu na słabe działanie, tylko w mieszankach z innymi,o działaniu zbliżonym surowcami roślinnymi, jak w mieszance ziołowej Diabetosan.

Wyciągi alkoholowe z szałwii używa się z niezłym wynikiem w nadmiernej potliwości, szczególnie w gruźlicy, zbyt wielkiej pobudliwości nerwowej, nadczynności tarczycy oraz w niektórych zatruciach. Stosuje się również jako leki pobudzające zbyt skąpe miesiączkowanie oraz w nadmiernej laktacji u karmiących matek. Nader często wyciągi wodne z szałwii stosuje się zewnętrznie do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej, dziąseł i gardła. Używa się je także w dolegliwościach skórnych, jak uszkodzenia naskórka, swędzące wypryski, stłuczenia, lekkie oparzenia, żylaki nóg, podudzi i odbytu, drobne skaleczenia i czyraki. Liść szałwii jest składnikiem mieszanki ziołowej Septosan, stosowanej do płukania jamy ustnej i gardła.

Wyciągi wodne z szałwii używa się poza tym w postaci płukanek, przymoczek, przemywań, tamponów, irygacji lub kąpieli w stanach nieżytowych, zapaleniu i świądzie sromu oraz niewielkich upławach. Liść szałwii wchodzi w skład mieszanki Vagosan, polecanej do irygacji, tamponów i przemywań w stanach zapalnych pochwy. Liść szałwii jest również składnikiem proszku i tytoniu przeciwastmatycznego Astmosan oraz papierosów Neoastmosan używanych w stanach duszności wywołanych skurczem oskrzeli i w dychawicy oskrzelowej u ludzi starszych. Wytwarzany z liści i ziela szałwii olejek eteryczny – Oleum Salviae, jest składnikiem pasty Fitolizyna, używanej pomocniczo w kamicy moczowej.

Przetwory z szałwi lekarskiej

Napar szałwiowy – Jedna do dwóch łyżeczek liści zalewamy połową szklanki wrzącej wody i naparzamy pod przykryciem 10 minut. Odstawiamy na 10 minut i przecedzamy. Pijemy 1 do 3 razy dziennie po 1/3 do pół szklanki przed posiłkiem w nieżycie żołądka i jelit, biegunce, wzdęciach, nadmiernej laktacji u karmiących matek. Dla poprawienia apetytu zaleca się 1 do 2 łyżki naparu 2 – 3 razy dziennie na pół godziny przed jedzeniem. Ten sam napar używa się zewnętrznie do płukania jamy ustnej i gardła, przymoczek na skórę, obmywania zewnętrznych narządów płciowych, tamponów dopochwowych oraz irygacji. Korzystne jest dodanie 10 do 20 kropli Azulanu lub Azucalenu na 1/4 szklanki naparu stosowanego zewnętrznie. Do irygacji można napar rozcieńczyć równą ilością wody.

Wyciąg płynny szałwiowy – 200 g świeżych liści miksujemy z 220 ml etanolu 50 %. Odstawiamy na pół godziny i przecedzamy do butelek. Przyjmujemy 30 – 50 kropli w kieliszku wody 2 do 4 razy dziennie jako przeciwpotny, pobudzający trawienie i hamujący laktację. Stosować pół łyżeczki na 1/4 szklanki wody do płukania jamy ustnej i gardła.

Nalewka szałwiowa – 25 g wysuszonych i rozdrobnionych liści zalewamy 130 ml alkoholu 70 % i macerujemy dwa tygodnie, często wstrząsając. Przecedzamy, wyciskamy wytrawione liście, połączone płyny przechowujemy w lodówce. Pijemy po pół łyżeczki w 1/4 szklanki wody jako lek zmniejszający laktację i przeciwpotny. Zewnętrznie stosujemy do płukania jamy ustnej i gardła oraz do przymoczek.

Płukanka szałwiowa – Łyżeczka wyciągu płynnego szałwiowego w 1/4 szklanki wody albo 1/4 szklanki naparu szałwiowego z łyżeczką Azulanu i 1 g boraksu do płukania jamy ustnej i gardła w pleśniawkach, anginie i stanach ropnych.

Nasiadówka szałwiowa – Mieszamy 50 g liści lub ziela szałwii oraz po 25 g ziela krwawnika i kwiatu nagietka. Zioła zalewamy 2 – 3 litrami wrzącej wody. Nakrywamy i odstawiamy na 15 minut. Przecedzamy do miski. Po ostudzeniu do 36°C używamy do nasiadówki przez 15 minut w żylakach odbytu, świądzie i zapaleniu zewnętrznych narządów płciowych, bólach kurczowych pęcherza moczowego.

Kąpiel szałwiowa – 100 g ziela szałwii mieszamy z 25 g liści babki oraz po 25 g kwiatów rumianku i kwiatów lipy. Całość zalewamy 3 – 4 litrami wrzącej wody i odstawiamy pod przykryciem na 15 minut. Przecedzamy do wanny wypełnionej do 1/3 objętości wodą o temp. 37°C. Pozostałe zioła umieszczamy w płóciennym woreczku i zanurzamy w wannie. Czas kąpieli 15 do 20 minut. Następnie owijamy mokre ciało prześcieradłem kąpielowym i odpoczywamy 30 do 60 minut. Stosujemy w różnych dolegliwościach skórnych, jak pokrzywka, świąd skóry, odleżyny, odmrożenia, nadmierne pocenie, miejscowe podrażnienie i zapalenie skóry oraz wysypki alergiczne.

Źródło: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie – Aleksander Ożarowski i Wacław Jaroniewski







Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • nalewka szałwiowa
  • wyciag z szałwii
  • vagosan nasiadówki
  • Szałwia nalewka
  • nasiadowka z szałwi
  • nasiadówki z szałwi na hemorojdy
  • zioła pektosan
  • kąpiel szałwiowa
  • szalwia na skapy okres
  • szalwia lekarska na odbyt