Category Archives: Dolegliwości

Choroby Układu Krążenia

Choroby Układu Krążenia
Choroby Układu Krążenia: Wyzwanie Dla Współczesnej Medycyny
Profilaktyka Chorób Układu Krążenia

Układ Krążenia Człowieka

Choroby układu krążenia stanowią jedno z największych wyzwań dla współczesnej medycyny, będąc główną przyczyną zgonów na całym świecie. Zaburzenia tego systemu, obejmujące serce, naczynia krwionośne i inne elementy układu krążenia, mają ogromny wpływ na zdrowie i jakość życia pacjentów. Obecnie, z powodu zmiany stylu życia, jak również starzenia się społeczeństw, wzrasta liczba osób dotkniętych chorobami układu krążenia.

Czynniki ryzyka, takie jak nadciśnienie, otyłość, palenie papierosów i niezdrowa dieta, przyczyniają się do rosnącej liczby przypadków. Współczesne badania nad tymi chorobami skupiają się na zrozumieniu genetycznych predyspozycji oraz interakcji między genami a środowiskiem. Rozwój nowoczesnych technologii, takich jak telemedycyna czy sztuczna inteligencja, umożliwiają bardziej precyzyjne diagnozowanie i skuteczniejsze leczenie.

Edukacja publiczna oraz promocja zdrowego stylu życia odgrywają kluczową rolę w profilaktyce tych chorób. W miarę postępu medycyny, badania nad lepszymi terapiami, transplantacją organów oraz innowacyjnymi metodami chirurgicznymi stanowią nadzieję na poprawę jakości życia osób cierpiących na choroby układu krążenia. Dlatego też, efektywne strategie prewencji, ścisła kontrola czynników ryzyka i wsparcie dla badań naukowych są kluczowe dla przyszłości medycyny w walce z tym wyzwaniem.

Przyczyny Chorób Układu Krążenia: W Głąb Złożonego Problemu
Diagnozowanie Precyzyjne Chorób Serca

Diagnozowanie Precyzyjne Chorób Serca

Choroby układu krążenia (CVD) stanowią plagę współczesnego społeczeństwa, będąc jednym z głównych powodów zgonów na całym świecie. Wzrost liczby zachorowań na te schorzenia jest często wynikiem niezdrowego stylu życia, którego elementy, takie jak nieprawidłowa dieta, brak aktywności fizycznej i palenie tytoniu, mają bezpośredni wpływ na układ krążenia. Ponadto, nadmierne spożycie alkoholu, które prowadzi do nadciśnienia tętniczego, jest jednym z głównych czynników ryzyka CVD.

Jednak przyczyny CVD są znacznie bardziej złożone niż tylko nawyki życiowe. Czynniki genetyczne odgrywają kluczową rolę w predyspozycji do tych chorób, ze szczególnym uwzględnieniem historii chorób serca w rodzinie. Ponadto, środowiskowe czynniki ryzyka, takie jak zanieczyszczenie powietrza, mają wpływ na zdrowie układu krążenia. Pyły, metale ciężkie i inne substancje chemiczne obecne w powietrzu mogą prowadzić do stanów zapalnych, które z kolei zwiększają ryzyko CVD.

Odkrycia naukowe wskazują również na związek między chorobami przyzębia a chorobami układu krążenia. Bakterie obecne w stanach zapalnych dziąseł mogą przedostać się do krwiobiegu, prowadząc do poważnych problemów sercowo-naczyniowych. Kontrola higieny jamy ustnej staje się więc nie tylko kwestią estetyki, ale również kluczowym aspektem profilaktyki CVD.

W ostatnich latach zwrócono uwagę na rolę przewlekłego stresu jako czynnika ryzyka CVD. Stres może prowadzić do podniesienia poziomu hormonów takich jak kortyzol i adrenalina, co z kolei może wpływać na ciśnienie krwi oraz funkcję naczyń krwionośnych. Regularne doświadczenie stresu może prowadzić do przewlekłego stanu zapalnego, który jest związany z miażdżycą i innymi schorzeniami układu krążenia.

Zmiany hormonalne, które występują w czasie menopauzy u kobiet, również wpływają na ryzyko chorób układu krążenia. Spadek poziomu estrogenów może prowadzić do wzrostu poziomu cholesterolu LDL (złego cholesterolu) i obniżenia poziomu cholesterolu HDL (dobrego cholesterolu), co zwiększa ryzyko miażdżycy.

Warto również podkreślić rolę bezsenności jako czynnika ryzyka CVD. Brak wystarczającej ilości snu może prowadzić do zaburzeń metabolicznych, zwiększenia apetytu i obniżenia tolerancji glukozy, co z kolei zwiększa ryzyko otyłości, cukrzycy typu 2 oraz chorób serca.

Podsumowując, przyczyny chorób układu krążenia są wieloaspektowe, obejmując zarówno czynniki behawioralne, jak i biologiczne oraz środowiskowe. Znalezienie skutecznych strategii zarówno w zakresie profilaktyki, jak i leczenia, wymaga holistycznego podejścia, uwzględniającego wszystkie te czynniki ryzyka.

Grafika: https://pixabay.com/pl/

 

 

Problemy z zaparciami

Zaparcia – przyczyny i objawy

Zaparcia, znane także jako zatwardzenie, to powszechna dolegliwość układu pokarmowego, charakteryzująca się trudnościami w regularnym opróżnianiu jelit. Ludzie cierpiący na zaparcia doświadczają utwardzonych i suchych stolców, które mogą być bolesne lub trudne do wydalenia. To problem zdrowotny, który może wpływać ujemnie na jakość życia pacjentów i wymaga zrozumienia jego przyczyn oraz efektywnego leczenia.

Zaparcia to przypadłość, która dotyka wiele osób na całym świecie. Może wystąpić z różnych przyczyn i wpłynąć na codzienne funkcjonowanie. Dlatego istotne jest, aby poznać główne aspekty związane z tą dolegliwością.

Poważną cechą zaparć jest fakt, że stolce stają się trudne do wydalenia. Osoba cierpiąca na tą przypadłość może doświadczać uczucia niekompletnego opróżnienia jelit, co wprowadza dyskomfort i frustrację. Prócz tego ból brzucha jest częstym symptomem, który towarzyszy zaparciom. Może to być spowodowane większym napięciem i wysiłkiem w czasie próby wypróżnienia.

Nie tylko fizyczne objawy mają wpływ na chorych z zaparciami. Problem ten może także negatywnie wpłynąć na ich jakość życia. Chorzy dotknięci tym schorzeniem często miewają stres i niepokój związany z trudnościami w regularnym wypróżnianiu. To z kolei może prowadzić do zakłóceń w życiu codziennym i społecznym.

Przyczyny zaparć mogą być bardzo różne. Jednym z głównych czynników jest zła dieta. Brak dostatecznej ilości błonnika w diecie oraz niedostateczne przyjmowanie płynów może prowadzić do utwardzenia stolców. Brak aktywności fizycznej także może przyczynić się do tego schorzenia. Regularna aktywność pomaga w utrzymaniu właściwej pracy układu pokarmowego.

Stres i niezdrowy tryb życia to następne czynniki, które mogą sprzyjać zaparciom. Wielu ludzi odczuwa stres w życiu codziennym, co może wpłynąć na działanie jelit. Dodatkowo, tłumienie potrzeby wypróżnienia jest częstym zachowaniem u niektórych chorych, co może prowadzić do nagromadzenia się stolca i problemów z wypróżnianiem.

Leki i suplementy także  mogą wpływać na prace jelit. Niektóre leki, szczególnie przeciwbólowe i antydepresanty, mogą powodować zaparcia jako skutek uboczny. Dlatego ważne jest, aby pacjenci oznajmiali swoim lekarzom o wszelkich przyjmowanych lekach.

Zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność tarczycy, mogą wpływać na funkcjonowanie jelit. W przypadku chorych z problemami hormonalnymi, leczenie podstawowego schorzenia może pomóc w złagodzeniu zaparć.

W diagnozie zaparć ważna jest konsultacja z lekarzem. Lekarz będzie zbierać wywiad medyczny, przeprowadzać badanie fizyczne i, w niektórych przypadkach, zlecać dodatkowe badania, takie jak badania krwi, kolonoskopia czy badania obrazowe, aby wyeliminować inne schorzenia.

Leczenie zaparć zależy od przyczyny i nasilenia symptomów. W przypadku łagodnych zaparć, zmiany w diecie, zwiększenie spożycia błonnika, przyjmowanie więcej płynów i regularna aktywność fizyczna mogą pomóc w złagodzeniu objawów. Leki przeczyszczające lub terapia behawioralna mogą być zalecane w przypadku poważniejszych objawów.

Podsumowując, zaparcia to pospolite schorzenie układu pokarmowego, które może wpłynąć na jakość życia pacjentów. Zrozumienie przyczyn i objawów zaparć jest kluczowe dla efektywnego leczenia i przeciwdziałaniu temu schorzeniu. Warto konsultować się z lekarzem w przypadku utrzymujących się problemów z wypróżnianiem, aby uzyskać dobrą diagnozę i terapię. Zmiany w diecie, aktywność fizyczna i redukcja stresu to kluczowe elementy profilaktyki zaparć i utrzymania zdrowych jelit.

Przyczyny zaparć:

  1. Zła dieta: Brak błonnika w diecie i niewystarczające spożycie płynów to częsta przyczyna zaparć. Dieta uboga w owoce, warzywa, pełnoziarniste produkty zbożowe i wysokobłonnikowe pokarmy może prowadzić do utwardzenia stolców.
  2. Brak aktywności fizycznej: Osoby prowadzące siedzący tryb życia często miewają zaparcia. Systematyczna aktywność fizyczna pomaga w utrzymaniu normalnej pracy układu pokarmowego.
  3. Stres i niezdrowy tryb życia: Stres może wpłynąć na pracę jelit, prowadząc do zaparć. Tłumienie potrzeby wypróżnienia i nieregularne nawyki wypróżniania również mogą przyczynić się do tej dolegliwości.
  4. Leki i suplementy: Niektóre leki, takie jak przeciwbólowe i antydepresanty, mogą przyczynić się do zaparć jako skutek uboczny.
  5. Zaburzenia hormonalne: Zaburzenia hormonalne, na przykład niedoczynność tarczycy, mogą wpływać na funkcjonowanie jelit.

Objawy zaparć:

  1. Trudności w wypróżnianiu: Osoby cierpiące na zaparcia mają trudności z regularnym opróżnianiem jelit. Wydalenie stolców staje się utrudnione.
  2. Uczucie niekompletnego opróżnienia jelit: Pomimo prób wypróżnienia, pacjenci często odczuwają, że nie pozbyli się wszystkich stolców.
  3. Ból brzucha: Zaparcia mogą prowadzić do bólu brzucha, najczęściej w dolnej części, spowodowanego nadmiernym napięciem i wysiłkiem podczas próby wypróżnienia.
  4. Wzdęcia: Osoby z zaparciami często mają wzdęcia, co może zwiększać dyskomfort.
  5. Krwawienie przy wypróżnianiu: W niektórych przypadkach zaparcia mogą prowadzić do zwiększonego naprężenia, co skutkuje krwawieniem podczas wypróżniania.

Leczenie farmakologiczne zaparć

Leczenie farmakologiczne zaparć może być stosowane, w szczególności w przypadkach, gdy zmiany w diecie, stylu życia i inne metody leczenia nie przynoszą wystarczającej ulgi lub gdy zaparcia są nasilone. Poniżej przedstawiam kilka rodzajów leków przeciwlaxatywnych i przeczyszczających, które mogą być stosowane w leczeniu zaparć:

  1. Środki osmotyczne: Te leki działają poprzez zatrzymywanie wody w jelitach, co zmiękcza stolec i ułatwia wypróżnianie. Przykłady to polietylenoglikol (MiraLAX) i glicerol.
  2. Leki przeczyszczające drażniące: Te leki stymulują jelita, co przyspiesza perystaltykę i pomaga w wypróżnianiu. Przykłady to bisakodyl (Dulcolax) i sennosides (Ex-Lax).
  3. Leki przeczyszczające osmotyczne: Działają one poprzez zwiększenie ilości wody w jelitach, co pomaga w zmiękczeniu stolca i ułatwia wypróżnianie. Przykładem jest laktuloza (Kristalose).
  4. Leki przeczyszczające bulkingowe: Te leki zawierają błonnik lub substancje pokrewne, które zwiększają objętość stolca i poprawiają perystaltykę jelit. Przykłady to metyloceluloza (Citrucel) i psyllium (Metamucil).
  5. Leki przeczyszczające łączące: To połączenie różnych składników, które pomagają w miękkim wypróżnianiu i stymulują jelita. Przykładem jest bisakodyl z bisakodylem (Dulcolax Balance).
  6. Leki przeciwlaxatywne: Niektóre leki, takie jak lubiproston (Amitiza) i linaclotyd (Linzess), działają na receptory w jelitach, stymulując ich aktywność i ułatwiając wypróżnianie.
  7. Leki przeczyszczające dla dzieci: Dla dzieci stosuje się łagodne leki przeczyszczające, takie jak glicerynowe czopki lub płynne roztwory, aby pomóc w rozwiązaniu problemu zaparć.

 

Leki przeczyszczające i przeciwlaxatywne powinny być stosowane zgodnie z zaleceniami lekarza lub zgodnie z instrukcjami na opakowaniu. Należy unikać nadmiernego przyjmowania tych leków, ponieważ może to prowadzić do uzależnienia od przeczyszczania lub efektu odwrotnego, czyli zaparć spowodowanych długotrwałym stosowaniem leków przeczyszczających.

Istotne jest, aby przed rozpoczęciem leczenia farmakologicznego zaparć skonsultować się z lekarzem, który dokładnie oceni stan pacjenta i dobierze terapię do jego indywidualnych potrzeb. Leczenie farmakologiczne powinno być stosowane tylko wtedy, gdy inne metody nie przynoszą oczekiwanych wyników lub w przypadkach bardziej zaawansowanych lub chronicznych zaparć.

 

Leczenie zaparć metodami naturalnymi

Leczenie zaparć metodami naturalnymi może przynieść skutek w wielu przypadkach, szczególnie w łagodnych lub okresowych sytuacjach. Oto kilka naturalnych metod, które mogą pomóc w wyeliminowaniu zaparć:

  1. Zwiększ spożycie błonnika: Błonnik jest strategicznym składnikiem diety, który pomaga w utrzymaniu rytmiczności wypróżnień. Dodawaj do swojej diety więcej warzyw, owoców, pełnoziarnistych produktów zbożowych, fasoli i orzechów.
  2. Pij wystarczającą ilość wody: Nawodnienie organizmu ma istotne znaczenie dla zdrowego funkcjonowania jelit. Przyjmuj odpowiednią ilość płynów, w szczególności wody, aby zapobiec utwardzeniu stolca.
  3. Regularna aktywność fizyczna: Regularna spokojna aktywność fizyczna, taka jak spacery czy joga, może pomóc w utrzymaniu właściwej pracy jelit.
  4. Oliwa z oliwek: Olej z oliwek może działać jako naturalny środek przeczyszczający. Wypróbuj łyżeczkę oliwy z oliwek na czczo, aby pomóc stymulować perystaltykę jelit.
  5. Probiotyki: Suplementy zawierające probiotyki mogą pomóc w przywróceniu równowagi mikroflory jelitowej i poprawić trawienie.
  6. Stosuj regularne nawyki wypróżniania: Próbuj chodzić na toaletę codziennie o stałych porach, w szczególności po posiłkach, aby wykorzystać naturalne ruchy perystaltyczne jelit.
  7. Zielona herbata: Zielona herbata jest bogata w przeciwutleniacze i może pomagać w utrzymaniu zdrowego układu pokarmowego.
  8. Pomocnicze środki roślinne: Niektóre zioła, takie jak senna, lub produkty mające w składzie lancetowatą (psyllium), mogą działać jako naturalne środki przeczyszczające.
  9. Unikaj tłumienia potrzeby wypróżnienia: Kiedy poczujesz potrzebę wypróżnienia, idź na toaletę od razu. Przeciąganie tej potrzeby może prowadzić do zaparć.
  1. Dieta eliminacyjna: Jeśli masz podejrzenie, że pewne pokarmy mogą być przyczyną zaparć, spróbuj prowadzić dietę eliminacyjną, eliminując ewentualne wyzwalacze.

 

Pamiętaj, że efekty leczenia naturalnymi metodami mogą być różne dla różnych osób i zależą od przyczyny zaparć. Jeżeli problemy z zaparciami utrzymują się lub nasilają, skonsultuj się z lekarzem, aby wykluczyć inne schorzenia i uzyskać fachową opiekę medyczną. Lekarz może także doradzić w razie potrzeby dalsze kroki w terapii, w tym stosowanie leków lub terapii behawioralnych.

 

Leki z apteki na zaparcia

Istnieje kilka rodzajów farmakologicznych leków osiągalnych w aptekach, które mogą być używane w leczeniu zaparć. Poniżej wymieniam niektóre z tych leków:

  1. Leki przeczyszczające osmotyczne: Przykłady to:
    • Polietylenoglikol (np. MiraLAX): Działa poprzez zatrzymywanie wody w jelitach, co zmiękcza stolec i ułatwia wypróżnianie.
    • Laktuloza (np. Duphalac): Pomaga w zmiękczeniu stolca poprzez zwiększenie zawartości wody w jelitach.
  2. Leki przeczyszczające drażniące: Przykłady to:
    • Bisakodyl (np. Dulcolax): Działa stymulując jelita i przyspieszając perystaltykę, co ułatwia wypróżnianie.
    • Sennosides (np. Ex-Lax): Jest to naturalny składnik pochodzenia roślinnego, który działa podobnie do bisakodylu, stymulując perystaltykę jelit.
  3. Leki przeczyszczające bulkingowe: Przykłady to:
    • Metamucil: Zawiera psyllium, który zwiększa objętość stolca, co pomaga w wypróżnianiu.
    • Metyloceluloza (np. Citrucel): Działa podobnie do Metamucil, zwiększając objętość stolca.
  4. Leki przeczyszczające łączące: Przykłady to:
    • Bisakodyl z bisakodylem (np. Dulcolax Balance): Kombinacja różnych składników pomaga w łagodnym wypróżnianiu.
  5. Leki przeciwlaxatywne: Przykłady to:
    • Lubiproston (np. Amitiza): Działa na receptory w jelitach, stymulując ich aktywność i ułatwiając wypróżnianie.
    • Linaclotyd (np. Linzess): Jest lekiem na receptę, który działa na receptory w jelitach, stymulując ich aktywność i poprawiając wypróżnianie.
  6. Środki osmotyczne enema: W przypadkach ciężkich zaparć, lekarz może zalecić podanie leków przeczyszczających w formie lewatyw lub kropli doustnych.

Warto zaznaczyć, że leki przeczyszczające powinno się przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza lub zgodnie z instrukcjami na ulotce. Długotrwałe przyjmowanie leków przeczyszczających bez konsultacji z lekarzem może prowadzić do uzależnienia od przeczyszczania i innych problemów zdrowotnych. Przed rozpoczęciem kuracji farmakologicznej zaparć zawsze warto skonsultować się z lekarzem w celu uzyskania dokładnej diagnozy i właściwego leczenia.

Podsumowanie

Zaparcia, nazywane również zatwardzeniem, to często występujący problem układu pokarmowego, który objawia się utrudnieniem regularnego wypróżniania jelit. Osoby z tym schorzeniem często doświadczają trudności z wydaleniem utwardzonych i suchych stolców, co może skutkować dyskomfortem i bólem. Warto zrozumieć przyczyny i objawy zaparć oraz sposoby leczenia, w tym leki dostępne w aptekach.

Przyczyny zaparć mogą być różnorodne. Niewłaściwa dieta, uboga w błonnik i za małe spożycie płynów, może prowadzić do trudności w wypróżnianiu. Brak aktywności fizycznej, stres, jak również leki mogą wpływać na funkcjonowanie jelit. Także tłumienie potrzeby wypróżnienia lub problemy hormonalne mogą przyczynić się do zaparć.

Istotne jest rozpoznanie objawów zaparć, które mogą obejmować problemy z wypróżnianiem, uczucie niekompletnego opróżnienia jelit, ból brzucha, wzdęcia, czy nawet krwawienie przy wypróżnianiu. Ta dolegliwość może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjentów.

W leczeniu zaparć dostępne są różne metody. W przypadkach lżejszych, warto rozważyć podejście naturalne, takie jak zwiększenie spożycia błonnika, picie odpowiedniej ilości wody oraz regularna aktywność fizyczna. Probiotyki, zielona herbata, oliwa z oliwek czy zioła również mogą pomóc w łagodzeniu objawów.

Jeśli jednak problemy z zaparciami utrzymują się lub nasilają, możliwe jest leczenie farmakologiczne zaparć. W aptekach dostępne są różne rodzaje leków, takie jak przeczyszczające osmotyczne, drażniące, bulkingowe, łączące oraz przeciwlaxatywne. Wybór odpowiedniego leku zależy od przyczyny i nasilenia objawów.

Trzeba jednak pamiętać, że przed rozpoczęciem jakiegokolwiek leczenia, warto skonsultować się z lekarzem w celu dokładnej diagnozy i ustalenia najlepszego planu terapeutycznego. Ponadto, przyjmowanie leków przeczyszczających powinno być zawsze prowadzone zgodnie z zaleceniami lekarza lub zgodnie z instrukcjami na ulotce, aby uniknąć ewentualnych skutków ubocznych i problemów związanych z długotrwałym przyjmowaniem.

 

 

Choroby trzustki

Funkcja trzustki w organizmie

Dieta trzustkowa, objawy zapalenia trzustki, ostre zapalenie trzustki, rak trzustki, zapalenie trzustki, objawy raka trzustki, przewlekłe zapalenie trzustki, objawy zapalenia trzustki, ból trzustki

Objawy chorej trzustki

Po co nam trzustka i do czego służy? Trzustka to ważny organ wewnętrzny, znajdujący się w okolicy wątroby, pęcherzyka żółciowego oraz żołądka i dwunastnicy. Produkuje w ciągu 24 godz. do 4 litrów soku trzustkowego, który posiada enzymy niezbędne do trawienia tłuszczów i białek. Sok trzustkowy dostarczany jest do dwunastnicy przewodem trzustkowym.

Oprócz wymienionego soku trzustkowego z enzymami trawiennymi trzustka wytwarza insulinę i glukagon. Insulina jest odpowiedzialna za utrzymanie prawidłowego poziomu cukru we krwi. Glukagon natomiast gdy poziom cukru we krwi jest za niski podnosi go do prawidłowego poziomu.

Ostre zapalenie trzustki

Ostre zapalenie trzustki jest poważnym schorzeniem, którego leczenie najczęściej wymaga pobytu na szpitalnym oddziale IOM. Do przyczyn ostrego zapalenia trzustki zaliczamy: nadmierne spożywanie alkoholu, cukrzycę, schorzenia dróg żółciowych, przyjmowanie niektórych leków, zakażenia wirusowe, operacje brzuszne.

Objawy ostrego zapalenia trzustki:

  • Ból w nadbrzuszu lub śródbrzuszu, promieniujący często do pleców
  • Nudności i wymioty
  • Niedrożności jelit w postaci wzdęć
  • Bolesność palpacyjna

Przewlekłe zapalenie trzustki

Dość częstym schorzeniem trzustki jest przewlekłe zapalenie. Przypadłość ta o wiele częściej występuje u mężczyzn, przeważnie między 30 a 50 rokiem życia. Konsekwencją przewlekłego zapalenia trzustki jest zniszczenie tkanki gruczołowej i włóknienie trzustki.

Najczęstsze objawy przewlekłego zapalenia trzustki:

  • Stały lub okresowy ból w nadbrzuszu i lewym podbrzuszu, zwykle promieniujący do kręgosłupa. Ból ten łagodnieje w pozycji siedzącej.
  • Utrata wagi ciała w początkowym etapie rozwoju choroby. Przyjmowanie pokarmów potęguje ból.

Przyczyny i objawy raka trzustki

Nowotwór trzustki częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet. Ryzyko zachorowania na tą chorobę wzrasta z wiekiem.

Do najczęstszych przyczyn powstawania raka trzustki zaliczamy:

  • Uwarunkowania genetyczne
  • Przewlekłe zapalenie trzustki
  • Niewłaściwie leczone lub nie leczone wrzody żołądka
  • Cukrzyca
  • Palenie papierosów
  • Spożywanie w nadmiernych ilościach alkoholi wysokoprocentowych
  • Niewłaściwa dieta – spożywanie w nadmiarze tłuszczów, mięsa oraz węglowodanów

We wstępnej fazie choroby raczej nie objawia się za bardzo poza lekkimi pobolewaniami w jamie brzusznej. Do tego może dochodzić brak apetytu, wzdęcia i nudności. Objawy są uwarunkowane umiejscowieniem nowotworu. Gdy ten rozwinie się w odcinku trzustkowym przewodu żółciowego to doprowadza do powstania żółtaczki. Guz usytuowany w ogonie trzustki napiera na sąsiednie nerwy i powoduje silne bóle jamy brzusznej.

Ziołolecznictwo w leczeniu przewlekłego zapalenia trzustki

W czasie przewlekłego zapalenia trzustki spożywanie naparów ziołowych przeciwrozkurczowych, przeciwbólowych, żółciopędnych czy przeciwbakteryjnych likwiduje często bóle. Chorej trzustce niekiedy towarzyszą dolegliwości innych narządów: przełyku, żołądka, jelit i wątroby. Właśnie z tego powodu dochodzi do problemów trawiennych. Do tych dolegliwości zaliczamy: zgagę, brak apetytu, biegunki, zaparcia, wymioty, odbijania.

Preparaty poprawiające trawienie:

  • Boldovera – w swoim składzie ma: suchy wyciąg z ziela dymnicy, suchy wyciąg z alony oraz boldynę. Preparat działa rozkurczowo, wspomaga pracę żołądka i dróg żółciowych, poprawia trawienie.
  • Cynacholin – płyn doustny zawierający wyciąg z ziela karczocha. Ułatwia trawienie, działa rozkurczowo, wspomaga pracę żołądka, działa korzystnie na drogi żółciowe.

Leki rozkurczowe

  • Terpichol – kapsułki działające rozkurczowo, żółciotwórczo i żółciopędnie. Ponadto lek działa przeciwbakteryjnie i przeciwzapalnie, poprawia trawienie. Nie wykazuje działanie rozwalniającego.
  • Finocarbo Plus – kapsułki zawierające węgiel roślinny oraz kompleks roślinnych ekstraktów z kopru włoskiego. Węgiel wchłania szkodliwe składniki z pożywienia, a koper włoski eliminuje gazy jelitowe.

Kuracja ziołowa Wojciecha Biernata

Przygotowujemy następujące zestawy ziołowe (po 50 g każdego zioła):

  1. Liść mięty pieprzowej, ziele macierzanki, ziele bylicy bożego drzewka, szyszki chmielu oraz liść rozmarynu
  2. Kwiat nagietka, liść senesu, kwiat lawendy, ziele glistnika, korzeń arcydzięgla i korzeń goryczki.
  3. Liść pokrzywy, ziele szanty, ziele rzepiku, ziele piołunu i ziele glistnika.
  4. Ziele fiołka trójbarwnego, ziele glistnika, ziele drapacza, lekarskiego, kwiat kocanki piaskowej i znamiona kukurydzy.

Wszystkie składniki dokładnie mieszamy. Poszczególne zestawy wsypujemy do osobnych pojemników lub torebek i numerujemy. Należy pić trzy razy dziennie 30 minut przed posiłkiem. Na jednorazowe użycie bierzemy 1 łyżkę stołową ziół do szklanki, zalewamy wrzątkiem i odstawiamy na pół godziny. Po wypiciu zestawu nr 1 pijemy następny itd. Jeżeli chory bardzo mało je to można przygotować zioła na cały dzień. Powinien wtedy pić małymi łykami, co 15 – 20 minut, żeby w ciągu dnia wypił wszystko. Można także zioła zmielić w młynku do kawy i np.: 100 g mieszanki wymieszać z pół litrem płynnego miodu. Przyjmować trzy razy dziennie po 1 łyżce.

Ratowanie chorej trzustki

Stosowanie kuracji ziołowych w leczeniu chorej trzustki przynosi pozytywne efekty pod warunkiem zastosowania bardzo rygorystycznej diety:

  • Nie wolno spożywać alkoholu pod żadna postacią
  • Należy zrezygnować z pokarmów tłustych i ciężkostrawnych
  • Nie należy spożywać pokarmów wędzonych, grillowanych, konserwowych i smażonych.
  • Unikać w jadłospisie suszonych serów i wędzonych serów, owoców i warzyw.
  • Zmniejszyć dodawania ostrych przypraw typu chilli, musztardy, chrzanu i papryki.

Natomiast dozwolone są potrawy lekkostrawne o niewielkiej ilości tłuszczu:

  • Chude ryby
  • Chudy drób (kurczak, indyk)
  • Mięso z królika, jagnięcina, chuda wołowina, gotowany schab lub szynka
  • Gotowane warzywa, gotowane lub pieczone w piekarniku owoce
  • Białe chude sery, chude mleko, jogurty bez owoców, kefir, gotowane jajka
  • Zupy jarzynowe gotowane bez dodatku kości, ewentualnie na kawałku chudej wołowiny
  • Szpinak, gotowany kalafior, brokuły bez masła i bez tartej bułki
  • Pieczywo, najlepiej z poprzedniego dnia pszenno – żytnie.

Jeśli chodzi o inne potrawy, tutaj nie wymienione to powinniśmy zachować daleko idącą ostrożność. Potrawy po których czujemy dyskomfort trawienny powinniśmy odstawiać.

Źródło: Poradnik uzdrawiacza – Cezary Kruk

Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • ziola tannosan

Depresja – przyczyny i leczenie depresji

Co to jest depresja i jak ją rozpoznać

Depresja, leczenie depresji, objawy depresji, co to jest depresja

Przyczyny depresji

Definicja depresji to najogólniej mówiąc pogorszenie nastroju mające charakter przejściowy i trwające krótko. Przyczyną może być wahanie pogody, niepowodzenie w życiu, choroba lub śmierć bliskiej osoby.

Czasami jednak depresja jest oznaką choroby i często jest niezauważana przez najbliższe otoczenie. Osoba taka jest często lekceważona i wyśmiewana przez rodzinę.

Przedłużające się przygnębienie, apatia czy smutek nie mające konkretnego podłoża powinny być zauważone przez najbliższych. Taki stan depresji może być symptomem choroby psychicznej lub nerwicy depresyjnej.

W odróżnieniu od innych schorzeń psychicznych depresja występuje najczęściej jako odzew na niepowodzenia i przykrości życiowe. Może to być bardzo niebezpieczne, ponieważ w stanach depresyjnych nader często tworzą się zamiary samobójcze.

Przyczyny depresji

Bardzo często stan depresji rozwija się powoli i skrycie. Stopniowo pogarsza się nastrój, spada aktywność. Osoba z depresją coraz bardziej stroni od ludzi, woli samotność i zamyka się w sobie. Osoba chora staje się spowolniała. Drobne czynności życia codziennego sprawiają jej coraz większe trudności. Mowa staje się wolniejsza, myślenie też jest problematyczne.

Na twarzy częściej pojawia się smutek i przygnębienie. Maleje apetyt, odczuwalne są dolegliwości przewodu pokarmowego. Mogą wystąpić duszności oraz ból w okolicy serca. Chory źle sypia, sen jest niespokojny. Przygnębiające i makabryczne sny nie należą do rzadkości. Często budzi się w nocy, mimo tego, że cały czas jest senny i odczuwa zmęczenie.

W depresji przyszłość przedstawia się bardzo pesymistycznie. Chory nie wierzy, aby jemu i jego najbliższym mogło się coś dobrego zdarzyć. Swoje życie dotychczasowe i przyszłe postrzega jako pasmo niepowodzeń i nieszczęść. Ponadto do objawów depresji zaliczyć można lęk obejmujący wszystkie dziedziny życia, płaczliwość, osłabienie pamięci oraz wyraźne uczucie zmęczenia.

Widoczna jest silna obawa o siebie i o najbliższych. W stanie głębokiej depresji chory nie ma widoku na jakąkolwiek przyszłość, ma przekonanie o nieodwracalności zaistniałej sytuacji. Miewa urojenia prześladowcze oraz poczucie winy. Wydaje mu się, że wszystko co się źle dzieje z nim i z jego rodziną to z jego winy.

Następstwa depresji

W rozumieniu chorego jedynym sensownym wyjściem z sytuacji jest samobójstwo, aby uwolnić się od zagrożeń i nieszczęść. Niekiedy chory próbuje wprowadzać otoczenie w błąd. Informuje rodzinę, że czuje się lepiej, udaje poprawę. Ma to na celu uśpienie czujności najbliższych, by skutecznie dokonać samobójstwa.

W wieku młodzieńczym depresje bywają krótkie, a przyczyną jest okres dojrzewania czy trudności tego okresu. Inaczej jest w okresie przekwitania. Wtedy depresje mają tendencje do utrwalania się. Stan depresji może trwać długo, poszczególne jej etapy przechodzą bezpośrednio po sobie.

Osoba chora staje się bezradna, nasilają się zaburzenia pamięci. Czasem po okresie przekwitania objawy chorobowe zmniejszają się lub całkowicie ustępują. Bywa również i tak, że objawy utrzymują się przez wiele lat. Tyczy się to zarówno mężczyzn i kobiet.

Leczenie depresji lekami

Przyjmowanie preparatów ziołowych w czasie depresji skraca czas depresji zauważalnie. Brak objawów nie jest równoznaczne z zakończeniem leczenia. Przede wszystkim rodzina powinna dopilnować, aby chory kontynuował kurację. Trzeba choremu stworzyć odpowiednia atmosferę w domu.

Nie należy w żadnym razie lekceważyć jakichkolwiek objawów choroby. Doprowadza to tylko do rozdrażnienia chorego, który może bardziej izolować się wtedy od otoczenia. Najbliżsi powinni unikać konfliktów i kłótni. Osoba będąca w depresji jest wyjątkowo nieodporna na różnego rodzaju konflikty.

Niedopuszczalne jest wmawianie choremu, że jego stan jest wynikiem lenistwo i niechęci do pracy. Również nie powinno się wyśmiewać objawów choroby czy je lekceważyć. Skończyć się to może nasileniem choroby lub nawet próbą samobójstwa.

Naturalne preparaty roślinne

Najczęściej w depresji stosowane są leki syntetyczne, które niestety często bardzo uzależniają. Bezpieczniejsze i skuteczne są naturalne leki ziołowe.

Dziurawiec zwyczajny, nazywany także zielem świętojańskim od bardzo dawna stosowany na uspokojenie. Znajdujące się w nim hiperycyny skutecznie łagodzą stany obniżonego nastroju i złego samopoczucia. Przytoczona substancja czynna działa również przeciwdepresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy. Stwierdzono także działanie rozkurczowe na układ pokarmowy.

Preparaty z dziurawca: Depribon w kapsułkach, Intractum hyperici – płyn doustny oraz Ziele dziurawca fix Herbapol.

Ponadto w leczeniu i łagodzeniu stanów depresji wykorzystuje także następujące rośliny:

1. Żeń – szeń syberyjski
2. Różaniec górski
3. Męczennica cielista
4. Ostra papryka

Inne preparaty na depresję

Złoto koloidalne – stosuje się je w następujących dolegliwościach:

    • depresja
    • fobia
    • alkoholizm
    • chroniczne zmęczenie
    • uzależnienie od narkotyków
    • smutek
    • melancholia
    • rozpacz
    • zaburzenia czynności mózgu
    • problemy z nauką
    • brak koncentracji
    • zaburzenia czynności nerwów

    Zastosowanie złota koloidalnego przynosi pozytywne skutki także w następujących schorzeniach:

    • reumatyzm
    • choroby układu krwionośnego
    • zaburzenia trawienia
    • zaburzenia potencji u mężczyzn
    • artretyzm
    • bóle kręgosłupa
    • zapalenie stawów
    • problemy ze sercem
    • nowotwory

    Badania kliniczne potwierdziły, że złoto koloidalne bez skutków ubocznych usuwało depresję, zmniejszało fobie, poprawiało samopoczucie. Zalecane jest jako środek pomocniczy w chorobach psychicznych i w walce z nałogami i uzależnieniami.

    Suplementy diety na Ceneo

    Lecytyna

    Naturalna lecytyna poprawia kondycję fizyczną i psychiczną. Stosowanie lecytyna poprawia pamięć oraz działa uspokajająco. Podawana wraz z miodem wykazuje korzystny wpływ na mózg. To doskonały preparat dla osób starszych z brakiem łaknienia, znajdujących się w stanie depresji.

    Lecytyna obniża poziom cholesterolu i wykazuje działanie przeciwmiażdżycowe. Zaleca się jej stosowania w stanach zwiększonego napięcia fizycznego i psychicznego. Lecytyna pomaga też osobom ze słabą koncentracją i osobom wrażliwym na zmianę pogody. Wykazano także dobre działanie lecytyny w bólach stawów oraz przeciwdziałanie wypadaniu włosów. Zdrowy połysk włosów jest także oznaka działania lecytyny.

    Stimaral

    Środek ten stosowany jest zgodnie z chwilowym stanem psychicznym, którego przyczyną jest dysharmonia kanałów energetycznych. Stimaral nadaje im pierwotną harmonię.

    Dysharmonia ta objawia się:

    • nadwrażliwością na hałas
    • nadwrażliwością na światło
    • nadwrażliwością na silne zapachy
    • impulsywnością
    • napadami złości
    • ciągłym pobudzeniem
    • nieustającym śmiechem
    • atakami histerii
    • smutkiem
    • depresją
    • słabą pamięcią i koncentracją
    • brakiem umiejętności uczenia się tekstu na pamięć
    • nieumiejętnością rozwiązywania zadań matematycznych

    Inną oznaką rozregulowanej psychiki jest:

    • drobiazgowość
    • niecierpliwość
    • nadaktywność

    Specyfik stimaral pomaga także w szybki sposób odtruć organizm po libacji alkoholowej. Dodaje energii i jest dobrym środkiem, który zapewni doskonałą formę przez noc.




    Źródło: Poradnik uzdrawiacza – Cezary Kruk

    Foto: pixabay.com/pl

Choroby układu moczowego

Kiedy występuje białkomocz?

Jeśli w moczu znajduje się białko to mamy do czynienia z białkomoczem. Niekiedy występuje białkomocz łagodny gdy ilość białka w moczu nie jest duża i ustępuje sama. Łagodny białkomocz nie jest groźny dla zdrowia. Typowym tego przykładem jest białkomocz pojawiający się w drugim i trzecim trymestrze ciąży.

Bardzo niewielkie ilości białka w moczu bywają powszechne w czasie ciąży fizjologicznej. Większa ilość białka może wskazywać na groźną chorobę, która nazywa się rzucawką. Przypadek białkomoczu z dużą ilością białka wraz z dużym ciśnieniem tętniczym to poważne powikłanie ciążowe.




U osób niedożywionych lub w okresie dziecięcym lub młodzieńczym niekiedy występuje białkomocz ortostatyczny. Najczęściej występuje po zmianie pozycji np. po wstaniu z łóżka. Ustępuje po dłuższym przebywaniu w pozycji pionowej lub w pozycji leżącej.

Silny stres, zimna kąpiel lub nadmierny wysiłek fizyczny może doprowadzić do powstawanie białkomoczu przemijającego. Wystąpienie białkomoczu najczęściej sygnalizuje chorobę i proces zapalny nerek.

Czy krwiomocz jest groźny?

Czerwona barwa oddawanego moczu najczęściej występuje po spożyciu niektórych produktów spożywczych np. buraków. Także po zażywaniu niektórych leków mocz może być czerwony. Niekiedy jednak do moczu może się przedostać krew z krwawiących żylaków lub z dróg rodnych.

Najczęstsze przyczyny krwiomoczu:

• Kamica moczowa
• Nowotwór
• Zapalenie pęcherza i cewki moczowej
• Schorzenia kłębuszków nerkowych
• Przerost stercza

Co to jest ropomocz?

Objawy chorych nerek

Choroby pęcherza i nerek

Gdy w moczu znajdują się leukocyty czyli białe krwinki stan taki nazywa się ropomoczem. Bardzo często wraz z ropomoczem występuje mniej lub więcej intensywny białkomocz i krwiomocz. Obecność ropy w cewce moczowej może być następstwem stanu zapalnego lub pochodzić ze stercza objętego stanem zapalnym. Z tego względu nie powinno się oddawać do badania moczu zaraz po badaniu przez odbytnicę.

Możliwości zanieczyszczenia moczu u kobiet są dużą większe. Przykładem mogą być upławy z pochwy, które przedostają się do moczu i są najczęstszą przyczyną fałszywego ropomoczu. Żeby nie doszło do takiego zanieczyszczenia, mocz do badania trzeba oddawać po dokładnej higienie.

Jeżeli istnieje obawa, że zanieczyszczenie może pochodzić z dróg rodnych, należy po wykonaniu czynności higienicznych umieścić w pochwie tampon, który zatrzyma ewentualną wydzielinę.

Badany mocz powinno być przeprowadzone krótko po oddaniu, ponieważ mocz w temperaturze pokojowej dość szybko ulega rozkładowi i alkalizacji.

Przypadki bezmoczu

Jeżeli organizm wydala 100 ml – 0 ml to stan taki nazywamy bezmoczem. Natomiast gdy ilość wydalanego moczu oscyluje w granicach 400 ml – 100 ml mamy do czynienia ze skąpomoczem. Dorosły, zdrowy człowiek mając zdrowe nerki oddaje 400 – 500 ml moczu dziennie.

Następstwem skąpomoczu lub bezmoczu jest mocznica, azosica i kwaśnica. Osoba z bezmoczem powinna niezwłocznie znaleźć się w szpitalu i powinna być poddana leczeniu. Z całkowitym zatrzymaniem moczu mamy do czynienia gdy przy pełnym pęcherzu nie można wydalić moczu. Nerki pracują normalnie. U mężczyzn taki stan może być następstwem przerostu stercza, raka stercza lub kamienia w cewce moczowej. U kobiet całkowite zatrzymanie moczu bywa rzadkością.

Przyczyny wielomoczu

W organizmie zdrowego człowieka w zależności od wypijanych płynów, ilości wody zatrzymanej w organizmie i wydalanej przez pot – ilość wydalanego moczu może być różna. Dość znaczne ilości płynu można utracić wskutek biegunki, wymiotów lub zatrzymania w organizmie w postaci obrzęków.

Wielomoczem nazywamy stan w którym ilość oddawanego moczu przekracza 2 litry na dobę. W schorzeniach nerek do wielomoczu może dojść w sytuacji:
• Przewlekłej niewydolności nerek
• Niedoborze potasu
• Torbielowatości nerek

Co to jest częstomocz?

Zdrowy pęcherz moczowy u człowieka ma pojemność od 250 do 400 ml. Gdy pęcherz wypełni się taką ilością moczu następuje parcie. Podczas snu parcie występuje dopiero po większym napełnieniu, gdyż czucie wtedy jest obniżone i bodźców zewnętrznych jest znacznie mniej.

Jeśli występuje wielomocz, niezależnie od przyczyny, wydalanie moczu jest częstsze bez żadnej choroby pęcherza. Charakterystyczne przy wielomoczu jest oddawanie moczu w znacznych ilościach.

Źródło: Poradnik uzdrawiacza: Choroby nerek i pęcherza – Cezary Kruk

Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • Czy są zioła na białkomocz
  • domowe sposoby -stosowanie krochmalu w schorzeniach
  • Naturalny Lek na białkomocz

Zapalenie jelit




Powszechnie większość objawów opisywanego schorzenia nazywana jest ogólnie „bólami brzucha”. Sporadyczne bóle brzucha spotykają zresztą prawie każdego z nas, i przeważnie tłumaczymy tą chwilową niedyspozycję nadmiernym przejedzeniem, nieświeżą żywnością, czy też innymi kulinarnymi przypadkami, które obiecujemy sobie w przyszłości unikać. Tych przyrzeczeń i dyscyplin żywnościowych najczęściej nie potrafimy dotrzymać. Nazwa „zapalenie jelit” mieści w sobie sporą grupę różnych stanów zapalnych, obejmujących zarówno jelito cienkie, jak i jelito grube, odbytnicę, czy też dwunastnicę.

Bardzo często te niewielkie jeszcze symptomy to pierwsze sygnały stanów zapalnych jelit, których nie powinniśmy w żaden sposób lekceważyć, ponieważ w miarę upływającego czasu będą narastać, skutkując coraz bardziej nieprzyjemnymi dolegliwościami. Najczęstszym powodem tworzenia się stanów zapalnych jelit jest zachwiana równowaga w ich florze bakteryjnej, gdyż do właściwego funkcjonowania potrzebują one swoistej flory z jej wieloma zdrowymi szczepami, które biorą czynny udział w procesach przemiany materii. Jak wiele innych stanów zapalnych, mogą one mieć postać ostrą lub przewlekłą.

Przewlekłe stany zapalne jelit

Czas ich trwania jest zwykle trudno określić, niekiedy są to nawet lata. Często następuje tzw. falowanie objawów. W jednym czasie objawy bardzo się nasilają, a w innym okresie zaczynają maleć i ustępują zupełnie. Przewlekłe stany zapalne jelit mają wiele charakterystycznych objawów: biegunki, nadmierne odwodnienie, naprzemienne biegunki z zaparciami, pojawiające się w stolcu krew i śluz, wzdęcia, niekiedy wychudzenie spowodowane nieprawidłowym przyswajaniem składników pokarmowych, pozostałości niestrawionej żywności w stolcu.

Ostre stany zapalne jelit mają przebieg najczęściej gwałtowny, a ich czas jest ograniczony. Wymagają zwykle intensywnego leczenia szpitalnego i niedługiego okresu rekonwalescencji. Charakterystyczne objawy to: ostry ból brzucha, wysoka gorączka, skurcze brzucha, wrażenie ogólnego rozbicia, krwawe biegunki z obecnością śluzu, odwodnienie organizmu. Do utraty flory bakteryjnej jelit, a tym samym powstania stanów zapalnych, dochodzi najczęściej przez: zakażenie bakteriami, wirusami. grzybami, pasożytami, ich jajami lub larwami, zakażenie toksynami, także tymi wydzielanymi przez drobnoustroje, chemikaliami, lekami, metalami ciężkimi itp.

Trudno w tym miejscu wymienić drobiazgowo wszystkie chemikalia i metale ciężkie, mające szkodliwe działanie dla organizmu ludzkiego, oraz powodujące dolegliwości jelitowe. Jest ich bardzo dużo, a co niepokojące, szybko pojawiają się nowe. W wielu przypadkach do zakażenia dochodzi poprzez pite napoje i zjadaną żywność, oraz nadmiar przyjmowanych leków, także antybiotyków. Chcąc zaoszczędzić wydatki kupujemy w sklepach z tanią żywnością, co skutkuje tym, że nasza lodówka jest wypełniona tzw. śmieciową żywnością, mającą w swoim składzie wiele dodatków polepszających, barwiących, konserwujących, smakowych, itp.

Takie produkty nie mają nic wspólnego z prawdziwą żywnością organiczną, przyjazną naszemu organizmowi, dającą mu naturalne substancje odżywcze, witaminy i mikroelementy. Co może być w kiełbasie w cenie kilka złotych za kilogram? Takie wędliny mają w swoim składzie MOM, czyli masę mięsno kostną, która zawiera zmielone kości, chrząstki, skóry i trochę jakiegoś mięsa. Z tym wszystkim muszą się „rozprawić” nasze jelita.

Kuracja ziołowa

Leczenie ziołami daje pozytywne efekty w przypadku przewlekłych stanów zapalnych jelit, jak i w stanach ostrych. Po kuracji lekarstwami możemy zastosować leczenie ziołami, a z pewnością pozbędziemy się nawrotów choroby. Najpopularniejsze zioła stosowane w leczeniu jelit to: ziele rdestu ptasiego, ziele i kłącze pięciornika gęsiego i pięciornika kurzego, owoc kminku, ziele tymianku, liść babki lancetowatej, liść szałwii, liść poziomki, liść babki zwyczajnej, korzeń arcydzięgla, korzeń mniszka, porost islandzki, ziele piołunu, liść maliny, liść melisy, owoc i liść borówki czernicy, ziele krwawnika, kwiat rumianku, kwiat nagietka, liść pokrzywy, ziele bylicy pospolitej, kora kasztanowca, korzeń łopianu, korzeń omanu, liść borówki brusznicy, kłącze tataraku, ziele bukwicy, ziele hyzopu, liść orzecha włoskiego, liść porzeczki czarnej, ziele rzepiku, liść koniczyny czerwonej, ziele drapacza lekarskiego, ziele przywrotnika, liść ruty, ziele macierzanki, ziele dziurawca, owoc jałowca, kwiat lawendy, kłącze wężownika.

Mieszanka w kuracji jelitowej

Dobry przepis na zestaw przeciwzapalny, który możemy używać naprzemiennie z innymi zestawami w leczeniu jelit: porost islandzki, ziele skrzypu polnego, ziele drapacza lekarskiego, ziele rdestu ptasiego, ziele jemioły, kora wierzby, liść brzozy, liść jagody czarnej, liść pokrzywy, korzeń omanu, kłącze perzu, ziele dziurawca, ziele fiołka trójbarwnego, Wszystkie składniki starannie mieszamy i wsypujemy do szczelnej torebki. Jedną łyżkę ziół zalewamy w szklance wrzącą wodą, odstawiamy na 20 do 25 minut, przecedzamy. Pijemy 30 minut przed jedzeniem trzy razy dziennie w stanach zapalnych.

Mieszanka przeciwbiegunkowa

Niemiłą dolegliwością w tym schorzeniu są dokuczliwe biegunki. W takim przypadku możemy użyć zestaw przeciwbiegunkowy o następującym składzie: korzeń kobylaka, kora wierzby, kora dębu, kłącze pięciornika, liść szałwii, liść borówki czernicy, liść poziomki, liść babki lancetowatej, liść orzecha włoskiego, liść poziomki, suszony owoc borówki czernicy. Wszystkie zioła starannie mieszamy, do szklanki wsypujemy 1 łyżkę mieszanki i zalewamy wrzątkiem, odstawiamy na 20 – 25 minut po czym przecedzamy. Pijemy 30 minut przed jedzeniem.

Niekiedy w stolcu, poza śluzem, występuje krew. Aby temu przeciwdziałać, możemy zrobić sobie zestaw o
następującym składzie: kora kasztanowca, liść babki lancetowatej, kwiat nagietka, ziele tasznika, ziele rdestu ostrogorzkiego, liść szałwii, ziele krwawnika, kłącze pięciornika, koszyczki rumianku, liść poziomki. Mieszamy starannie wszystkie składniki i wsypujemy do szczelnej torebki albo pojemnika. Na jednorazowe użycie jedną łyżkę mieszanki zalewamy w szklance wrzącą wodą, odstawiamy na 20 – 25 minut, następnie przecedzamy. Pijemy 3 razy dziennie, 30 minut przed jedzeniem.

Najczęściej w przedstawianym schorzeniu wraz z biegunką w stolcu występuje śluz i krew, i zwykle nie wiemy od czego zacząć. Zalecana jest następująca kuracja przygotowanymi zestawami: Przez okres 3 dni pijemy zestaw przeciwbiegunkowy, 3 razy dziennie; przez następne 3 dni pijemy trzy razy dziennie zestaw na stany zapalne; i przez następne 3 dni pijemy 3 razy dziennie zestaw przeciwkrwawieniowy. Następnie kurację powtarzamy od początku. Leczenie można kontynuować przez dłuższy okres czasu, (30 do 60 dni) aż do ustąpienia krwawych i śluzowatych stolców.

Po ustąpieniu wspomnianych objawów pijemy przez 7 dni zestaw o następującym składzie: kłącze pięciornika, liść babki lancetowatej, ziele tasznika, korzeń prawoślazu, ziele krwawnika, liść podbiału, korzeń mniszka lekarskiego, koszyczki rumianku, liść melisy, porost islandzki. Do szklanki wsypujemy: jedną łyżkę przygotowanej mieszanki i zalewamy wrzątkiem, odstawiamy do naciągnięcia na 20 – 25 minut. Pijemy 3 razy dziennie, 30 minut przed jedzeniem. Zestaw ten odnawia i powleka podniszczoną chorobą śluzówkę. Po tygodniu można zestaw ten odstawić. Następny tydzień pijemy zestaw przeciwzapalny, a w kolejnym tygodniu ponownie pijemy zestaw regenerujący śluzówki.

Zwykle bywa tak, że biegunka to reakcja obronna na przyjmowane z jedzeniem substancje toksyczne, chorobotwórcze mikroorganizmy, lub inne szkodliwe czynniki, które organizm chce szybko wydalić, aby zmniejszyć szkody jakie mogą powstać z powodu ich obecności w organizmie. Jeżeli biegunka będzie trwać przez dłuższy okres czasu, należy koniecznie udać się do lekarza, i przeprowadzić stosowne badania.





Źródło: Poradnik uzdrawiacza – Wojciech Biernat

Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • leczenie jelit medycyna naturalna
  • jak nawilżyć jelita
  • jak nawilzyc sluzowke bardzo wyjałowiona zoladka jelit
  • zioła na zapalenie jelita cienkiego
  • mieszanki przy zapaleniach z porostem islandzkim
  • czy można stosowac amol przy wrzodziejacym zapaleniu jelita
  • jak nawilżyć je
  • jak nawilzyc sluzowke jelit
  • jak nawilzyc sluzuwke jelit
  • klacze pieciornika pasozyty

Miód w chorobach układu oddechowego




W dolegliwościach dolnych dróg oddechowych, m.in. w zapaleniu oskrzeli, miód używany jest ze względu na jego właściwości wykrztuśne. Stwierdzono, że możliwości miodu do upłynniania i wydalania na zewnątrz wydzieliny oskrzelowej zwielokrotnia się przy dodaniu do naparów. Można je zrobić z następujących surowców zielarskich: korzeni omanu wielkiego, prawoślazu i lukrecji, liści babki zwyczajnej, szałwii i podbiału, ziela miodunki, tysiącznika, bylicy pospolitej, lebiodki i tymianku oraz kwiatu koniczyny czerwonej.

Przytoczone zioła można używać oddzielnie lub jako mieszanki. Poza tym spożywa się miód rozpuszczony w wodzie, ciepłym mleku, sokach z owoców i warzyw oraz w połączeniu z syropem z cebuli i wyciągiem z propolisu. Obecnie w zapaleniach gardła wykonuje się płukanie 5% roztworem miodu ogrzanym do temperatury 37 do 43º C. Czynność tą wykonuje się 3 do 4 razy dziennie. Celem zabiegu jest nawilżenie błon śluzowych, zwiększenie ukrwienia i stymulacja czynności gruczołów wydzielniczych. Można również w tym przypadku użyć również zwykłych rozpylaczy.

Podczas leczenia ostrego i przewlekłego zapalenia oskrzeli równocześnie z zabiegami doustnymi wykonuje się inhalacje oraz jonoforezę z użyciem miodu. Miód od dawna używa się w leczeniu zapalenia płuc. Kuracja z użyciem miodu ma w tym przypadku zwykle charakter pomocniczy podstawowego leczenia. Niezwykle wartościowe w tych dolegliwościach są napary z surowców zielarskich o działaniu wykrztuśnym i napotnym z dodatkiem miodu.

Podobnie jak w innych dolegliwościach dróg oddechowych, w zapaleniu płuc używa się także miód z dodatkiem soków owocowych i warzywnych, jak również propolisu. Podczas leczenia następuje ustąpienie kaszlu. Następuje poprawa obrazu krwi, jak również przyrost masy ciała i poprawienie ogólnego samopoczucia chorego. Do leczenia chorób dolnych dróg oddechowych służą przede wszystkim następujące miody odmianowe: lipowy, koniczynowy, lawendowy, tymiankowy, szałwiowy, macierzankowy i ze spadzi z drzew iglastych.

Pomocniczo w dolegliwościach dolnych dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc) używany jest ziołomiód sosnowy i świerkowy. Pomocne jest również używanie miodu w gruźlicy płuc. Nieswoistą rolę miodu w tej chorobie wyjaśnić można jego działaniem ogólnie wzmacniającym i zwiększającym odporność organizmu na infekcje. Miód łączy się najczęściej z sokami z rzodkwi, chrzanu, aloesu, a także z innymi produktami o działaniu wzmacniającym i wykrztuśnym, takimi jak czerwone wino, zmielone orzechy włoskie, kakao.

Wartościowe właściwości wspomagające leczenie gruźlicy posiadają miody spadziowe. Chorym na gruźlicę poleca się również picie naparów z surowców zielarskich o działaniu wykrztuśnym, a mianowicie: liścia podbiału, korzenia omanu i kwiatu białej pokrzywy z dodatkiem miodu. Zastosowanie miodu w kuracji wspomagającej leczenie gruźlicy płuc pozwala na złagodzenie kaszlu, poprawę obrazu krwi, zwiększenie łaknienia oraz poprawę ogólnego samopoczucia chorego.

Pozytywne działanie miodu w kaszlu polega na zwiększeniu sekrecji gruczołów oraz upłynnieniu wydzieliny oskrzelowej. Doprowadza to w rezultacie do wydalenia wydzieliny z dróg oddechowych. Spożywanie miodu jest cenne, głównie u dzieci, ponieważ pozwala na ustąpienie nawet niezwykle uporczywego kaszlu. Wyjątkowo korzystne jest dodawanie do miodu naparów z surowców zielarskich zmniejszających podrażnienia i rozrzedzających śluz. Należą do nich: liść szałwii, liść podbiału, liść i korzeń prawoślazu, ziele tymianku, ziele lebiodki, owoc kopru włoskiego i kwiat lipy.

Miód można również spożywać po rozpuszczeniu w wodzie, mleku, sokach owocowych i warzywnych lub w odwarze z cebuli. Działanie wykrztuśne wykazują również miody odmianowe: lipowy, koniczynowy, tymiankowy, nostrzykowy i ze spadzi z drzew iglastych. Najczęściej w schorzeniach układu oddechowego miód stosuje się doustnie w ilości 4 do 6 łyżek stołowych dziennie tj. 80 do 120 g, w 3 dawkach.

U dzieci stosuje się odpowiednio mniejsze ilości, przeważnie 3 do 6 łyżeczek od herbaty na dobę tj. 25 do 50 g. Zwykle miód stosuje się po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie, mleku lub herbacie z cytryną, w proporcji 1 do 2 łyżki stołowe miodu na szklankę płynu, na godzinę przed posiłkiem. Opisaną kurację stosuje się przez 1 do 2 miesięcy i powtarza po upływie miesiąca, 2 do 3 razy w ciągu roku.

Ziołomiody przyjmuje się trzy razy w ciągu dnia po rozpuszczeniu w wodzie lub mleku w ilości 25 do 50 g na dobę, czasami 60 g na dobę, co odpowiada w przybliżeniu 2 do 3 łyżek stołowych.

Źródło: Leczenie miodem – Bogdan Kędzia, Elżbieta Hołderna-Kędzia
Polski Związek Pszczelarski, Warszawa 1998 r.







Ten artykuł znaleziono w wyszukiwarce Google m.in. poprzez poniższe frazy kluczowe:

  • medycyna naturalna zapalenie płuc
  • miod w chorobach drog oddechowych
  • zioła pomocne w gruźlicy